The Cry S01E01: houdt spiegel voor over perspectieven moederschap

The Cry is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Australische auteur Helen Fitzgerald. Het hoofdpersonage Joanna (Jenna Coleman, bekend van Doctor Who en Victoria) is een nieuwe moeder en samen met haar verloofde Allistair (Ewen Leslie) vliegt zij met hun bijna vier maanden oude baby naar Australië. Daar zal Allistair een voogdijzaak aanspannen tegen zijn ex-vrouw over hun 14-jarige dochter. Tijdens de reis wordt hun baby Noah ontvoerd, maar door wie?

Coleman portretteert op indrukwekkende wijze de immense lading van gevoelens die moeders ervaren na het krijgen van een kind. De eerste aflevering slaagt er fantastisch in de dagelijkse realiteiten rondom nieuw moeder(- en ouder)schap te belichten, bekritiseren en uit te dagen. Zo komen de hulpeloosheid die een nieuwe moeder kan voelen, de vanzelfsprekendheid van de zorgtaak van de vrouw, de (vaak) dubbele standaard in waardering van inspanning van vaders en moeders, het niets meer gemeenschappelijk hebben met je kinderloze vrienden, en het opnieuw vinden van je identiteit aan bod.

Zoals veel nieuwe moeders, krijgt Joanna in de eerste aflevering ook vaak ongevraagd passief-agressief advies van anderen, soms zelfs van (zowat) onbekenden. Ook als kijker word je uitgedaagd om niet gelijk een oordeel klaar te hebben over de manieren waarop Joanna voor haarzelf en haar kind zorgt.

Joanna’s personage daarentegen looft juist andere moeders. 'I just want to yell at them ‘you’re amazing'', zegt zij tegen Allistair over het zien van andere moeders die ogenschijnlijk moeiteloos naar buiten gaan met hun baby. Ze vindt het ook oneerlijk dat de enige manier waarop haar verloofde de voogdijzaak zou kunnen winnen is door zijn ex af te schilderen als slechte moeder. 'It’s just so cruel', stelt ze.

De serie lijkt op te roepen tot meer empathie naar moeders met een pasgeborene. Het houdt de kijker een spiegel voor, door te laten zien en voelen hoe snel mensen (vaak ook zonder kind) een oordeel klaar hebben over moeders en het opvoeden van een kind, maar vrijwel nooit echte hulp aanbieden. Het einde belooft ook dat er een kritische noot komt naar de media, die van zaken van ontvoerde kinderen een mediacircus maken.