Terrace House: Opening New Doors: de charme van opzettelijke alledaagsheid

Het wereldwijde basisprincipe van reality-tv blijft na jaren onveranderd: waarheid is vreemder dan fictie. Bijna twintig jaar na de lancering van Big Brother blijft de interactie tussen mensen een grenzeloze bron van entertainment. Terrace House, de trage en verslavende Japanse realityshow van producent Fuji Television, keert terug naar het hart van Japan.

Het concept (in principe voor iedere realityshow hetzelfde) is eenvoudig: zet een aantal vreemden bij elkaar in een huis en kijk wat er gebeurt. In Terrace House: Opening New Doors betrekken drie mannen en drie vrouwen een onberispelijk stijlvol huis in Karuizawa, Nagano; een bergstadje dat bekend staat om warmwaterbronnen en snowboarden. Ze studeren, werken, en proberen hopelijk ook een lief te vinden. Indien het voorkomt dat een bewoner er schoon genoeg van heeft, verlaten ze het huis, en dan worden ze door een nieuwe kandidaat vervangen.

De missie van de show, aan het begin van elke aflevering gelezen, verklaart dat we zullen ‘observeren’ hoe deze zes vreemden met elkaar omgaan. De serie neem het observerende deel heel serieus. Er staat overigens niets op het spel voor de deelnemers. Er zijn namelijk geen geldprijzen te winnen.

Het meest fascinerende aspect van Terrace House, vooral vanuit een Westers perspectief, is hoe braaf de serie en deelnemers overkomen. Zeker, de bewoners drinken soms een glas alcohol, zijn het af en toe oneens, en er wordt ook gehint naar seksuele activiteiten (die overigens voor het grootse deel buiten beeld blijven). Zoenen of zelfs het vasthouden van handen gebeurt meestal pas nadat het paar het officieel heeft gemaakt – meestal na een bekentenis van liefde (een kokuhaku). Hierdoor krijg je plezier in het analyseren van de kleinste details van hun interacties.

De deelnemers zijn – vooral in vergelijking met series zoals Temptation Island – uitzonderlijk beleefd en gaan voorzichtig met elkaar om. Hier geen scheldpartijen, explosieve gevechten of intriges. De bewoners laten elkaar rustig uitpraten en proberen gezamenlijk om conflicten te voorkomen. In de eerste aflevering van het nieuwe seizoen is de nieuwe hiërarchie wel opvallend. De oudste deelnemer, Takayuki, neemt organisch het voortouw – meestal tonen de deelnemers weinig initiatief.

Het meest fijne aspect van Terrace House is het commentaar van een panel van Japanse tv-persoonlijkheden en comedians. De serie heeft geen biechtgesprekken van de deelnemers, maar gelukkig wel commentatoren. De panelleden verdiepen zich in de banale gesprekken en subtiele gezichtsuitdrukkingen. De opmerkingen en grappen – die gemakkelijk verloren konden gaan in de vertaling – zijn vermakelijk. De serie zit visueel ook strak in elkaar qua stilistisch camerawerk en fijne, gladde montages.

De charme van de realityshow ligt in de opzettelijke alledaagsheid van de interacties en gedragingen van de deelnemers. Terrace House is saaie, maar verslavende reality-tv.