Televisie in tijden van crisis

Ronald Giphart 
De mythe over schrijvers is dat zij weinig televisiekijken. In vroeger tijden hoorde je als literator publiekelijk af te geven op wat Gerard Reve smalend de ‘verrekijk’ noemde, Gerrit Komrij de ‘treurbuis’ en Jeroen Brouwers de ‘telepipi’. Schrijvers haalden hun neus op voor het debiliserende televisie-aanbod van quizzen, soaps en ander geestdodend amusement. Ik moet bekennen dat ik dit romantisch-snobistische idee zelf ook jarenlang heb aangehangen. Meer dan een decennium heb ik geen televisie in mijn woning gehad, tot mijn vrouw en ik een kindje kregen – en kinderen kijken graag tv – en we ons in alle redelijkheid niet meer hoefden te verzetten tegen de aanschaf van een toestel (eerst zo’n guitig vierkant instapmodelletje en sinds een paar jaar zo’n half sportveld aan onze muur).

Ondertussen had ik van veel jongere collega’s begrepen dat zij zich wel degelijk heerlijk konden verliezen in het tv-aanbod, iets wat ze overigens niet snel open- lijk zouden toegeven. Omdat
ik voor de VARAgids weleens iemand mag interviewen, word ik geacht te vragen naar kijkgedrag van al die beroemdheden. Vrijwel zonder uitzondering zeggen de geïnterviewden, vaak met een bijna trotse ondertoon, ‘eigenlijk bijna geen tv te kijken’.

Regelmatig voor de buis hangen wordt door velen blijkbaar toch nog steeds als niet erg hoog- staand gezien. En dit geldt overigens niet alleen voor artistieke types, want een paar jaar geleden werd mensen in een wetenschap- pelijk onderzoek de vraag gesteld of zij van zichzelf dachten meer of minder dan gemiddeld tv te kijken. De meerderheid van de mensen antwoordde ‘minder dan gemiddeld’ voor de buis te zitten. Tja, een realistisch televisiekijk zelfbeeld hebben we dan toch niet.

Robert Vuijsje 
Pas vorige week ontdekte ik hoe traag The Irishman is – daar had wel een uur uit kunnen worden geschrapt, of twee. Een film van 3 uur en 29 minuten bekijken op Netflix, hoe had ik dat moeten inpassen in mijn voetbalschema? Maandagavond natuurlijk Veronica inside, dinsdag en woensdag Champions League, donderdag Europa League, vrijdag wederom Veronica inside en dan zijn we nog niet eens begonnen aan het slagveld in mijn huiskamer op zaterdag en zondag.

Marijn de Vries
Eerlijk is eerlijk: ik was wel een beetje klaar met Boer zoekt vrouw. Weer zo'n schuchtere schapenboer. Nog zo’n zwijgzame aardappelteler. Het staren over de landerijen, de schoorvoetende toenaderingen, de ongemakkelijke gesprekken: ik had het wel gezien. Tot de broer van een goede vriendin ineens een van de dates van boerin Annemiek bleek te zijn. U kent die goede vriendin vast: Nynke de Jong. tafeldame van De wereld draait door en een na Slimste mens van Nederland. Die lange blonde, die na de survivaldate mocht komen logeren, is haar broer. Jelte, die zo schalks in de camera en af en toe ook naar Annemiek kijkt.

Dus hang ik op zondagavond toch weer voor de buis. Zag ik hoe boer Geert Jan met zijn konijnenpak zich ontpopte tot de clown van dit seizoen. Hoe boer Bastiaan rustig in z’n vieze werkoverall in zijn woonkamer zat te chillen. Hoe boer Geert blijkbaar zo mompelt dat hij ondertiteld moest worden. En Yvon Jaspers, met haar handen eeuwig om een kop thee gevouwen. Same old same old, kortom.

Lees meer in VARAgids 16 vanaf pagina 18.