Tales from the Loop S01E01-04-06: futuristische nostalgie

In de nieuwe Amazon-serie Tales from the Loop (vanaf 3 april te zien) is sfeer alles. Dat is niet zo heel gek, wanneer je weet waar de serie op gebaseerd is: het gelijknamige koffietafelboek van de Zweedse designer Simon Stålenhag, vol prachtige grafische prenten van werelden die zowel nostalgisch als futuristisch zijn.

De personages in de serie bevinden zich in een tijd van voor de mobiele telefoons (Stålenhag liet zich inspireren door het Zweden uit de jaren 80 van de vorige eeuw) maar wel eentje vol immense, afgedankte, futuristisch aandoende apparaten. Een verweerde robotmachine staat inactief in de bossen. Een hooimachine zweeft werkeloos twintig centimeter boven de grond. Drie immense lichtgevende pijpen torenen uit boven het dorp.

Voor de bewoners is het de normaalste zaak van de wereld. Zo is het nu eenmaal om te leven boven een geheimzinnig artefact genaamd de Loop, dat zich in de kelder van een onderzoeksbasis bevindt. ‘Iedereen is met de Loop verbonden, op de een of andere manier’, zo vertelt wijze wetenschapper Russ (Jonathan Pryce, The Two Popes ) direct aan het begin.

In de drie vooraf aangeleverde afleveringen (nummer 1, 4 en 6) krijgen we drie verschillende verhalen te zien. Sommige zijn heel losjes met elkaar verbonden, andere kennen een innigere band dan je op het eerste gezicht zou denken.

In aflevering 1, Loop, geregisseerd door Mark Romanek (One Hour Photo, Never Let Me Go), komt een jong meisje (Abby Ryder Fortson) op een dag terug van school om te ontdekken dat niet alleen haar moeder (Elektra Kilbey), maar ook haar hele huis als bij toverslag is verdwenen. Misschien hadden haar moeders werkzaamheden als wetenschapper aan de Loop er iets mee te maken? Tijdens haar zoektocht kruist het meisje de paden met een andere onderzoekster, Loretta (Rebecca Hall, Christine, Vicky Cristina Barcelona), die zelf ook het een en ander weet van verlies.

Die melancholische sfeer (ook met dank aan de muziek van Philip Glass en Paul Leonard-Morgan) wordt doorgezet in aflevering 4, Echo Sphere. Daar moet de jonge Cole (Duncan Joiner), de jongste zoon van Loretta, leren om te gaan met het naderende einde van zijn grootvader (Pryce) die ongeneeslijk ziek is.

Omgaan met sterven en verlies is een herkenbaar gegeven, maar deze thema’s krijgen een sprookjesachtig randje door de licht vervreemdende elementen die her en der in de serie zitten rondgestrooid. Zoals het verlaten hutje in de bossen in aflevering 1 waar sneeuw naar boven dwarrelt in plaats van naar beneden. Of de mysterieuze bol in Echo Sphere, die, wanneer je er in roept, antwoordt met de stem van je toekomstige zelf.

De vervreemding wordt het verste doorgevoerd in aflevering 6, Parallel, waarin de depressieve Geddis (Ato Essandoh, Chicago Med, Altered Carbon ), bewaker bij de onderzoeksbasis waar ook Loretta werkt, per ongeluk terechtkomt in een parallelle wereld en daar met open armen wordt ontvangen door zijn enthousiaste dubbelganger… en diens adembenemende partner (Jon Kortajarena, Alta Mar ).

Dit is waar de serie en showrunner Nathaniel Halpern ( Legion ) laten zien dat Tales from the Loop meer is dan alleen een verzameling prachtige, sfeervolle plaatjes. Zelfs al denk je precies te weten hoe deze situatie af zal gaan lopen, dan nog weten de reacties – vooral die van Geddis 2.0 – te verrassen.

Iedere aflevering, ieder verhaal, is een klein universum op zich. Net zoals de prenten van Stalenhåg.