Take care of Maya: Hartverscheurend en diepgaand

Met chirurgische precisie toont documentairemaker Henry Roosevelt hoe een tienjarig meisje dat ziek wordt, verstrikt raakt in een gemankeerd zorgstelsel.

Er zijn van die films die je niet snel van je netvlies gewist krijgt. Take care of Maya is zo’n film. Documentairemaker Henry Roosevelt toont in anderhalf uur hoe de levens van een gezin uit Florida worden verwoest door het haperende zorgstelsel aldaar.

In de eerste akte is alles echter nog pais en vree: Jack Kowalski vertelt hoe hij verliefd werd op zijn vrouw Beata. Hun carrières liepen goed. En hun liefde werd bezegeld met twee kinderen. Totdat hun oudste dochter Maya op tienjarige leeftijd ineens dagelijks pijn heeft. Ze kan op een gegeven moment zelfs niet meer lopen. Maar er is geen arts die er raad mee weet.

Beata, die verpleegkundige van beroep is, registreert vrijwel alles van deze medische zoektocht. Roosevelt had dus een keur aan archiefmateriaal om mee te werken. Op messcherpe wijze maakt hij de kijker deelgenoot van Maya’s lijden. En van de machteloosheid waardoor haar ouders worden overmand. Gelukkig dient zich uiteindelijk een diagnose aan, en herstelt Maya. Maar dat is tijdelijk: als de symptomen na een jaar weer terugkeren, vermoedt een arts dat Beata misschien aan het Münchhausen-by-proxysyndroom lijdt. Ze denken dat Maya’s moeder haar dochter vergiftigt of instrueert om haar symptomen te veinzen.

Als kijker ga je daarin mee, totdat Roosevelts film ineens een andere, hartverscheurende wending neemt. Roosevelt drukt de kijker met zijn neus op de feiten: er rammelt van alles aan de wijze waarop het Amerikaanse zorgsysteem is ingericht. Dat leidt tot diepgaande tragediën. En wie denkt dat Take care of Maya eindigt met een hoopvol slot heeft het mis. De film is buitengewoon zwaarmoedig, maar ook ijzersterk.

Take care of Maya, vanaf 19 juni bij Netflix