Swan Song: sterke cast

Cameron (Mahershala Ali) is ernstig ziek en zal spoedig overlijden; zijn zwangere vrouw Poppy (Naomie Harris) is hiervan niet op de hoogte. Camerons arts Jo Scott (Glenn Close) heeft een oplossing: ze kan Cameron klonen. De kloon kan dan, als Cameron is overleden, moeiteloos zijn plek innemen. Waarmee het gezin een hoop rouw bespaard blijft. Maar als de kloon oefent bij Camerons gezin, dan begint Cameron toch te twijfelen: wil hij wel dat een andere man zijn plaats inneemt? Ook al is die man een kopie van hemzelf? En kan hij dat zijn gezin wel aandoen?

Rouw hoort immers ook bij het leven. Iemand missen, erachter komen hoe belangrijk een persoon is en is geweest. Filmmaker Benjamin Cleary speelt vernuftig met deze thema’s en poneert het ene na het andere morele dilemma. Hoewel het verhaal in de kern een beetje onzinnig is: je gezin toevertrouwen aan een wildvreemde, ook al is het een kloon van jezelf, druist in tegen alles waar de mens voor staat. En de film is ook behoorlijk kil en klinisch. Maar Ali en Harris – en ook Awkwafina is te zien in een mooie bijrol – maken een hoop goed.

Harris maakt op warmhartige wijze invoelbaar wat ze voor Cameron betekent. Dat is knap gedaan. Ali speelt een fascinerende dubbelrol: Cameron heeft een gepijnigde blik; de kloon kijkt juist onbevangen naar de toekomst. In een bepaalde scène is Cameron in het zwart gekleed, als een symbool voor hopeloosheid, terwijl de kloon in het maagdelijk wit is uitgedost, als een teken van hoop. Hoewel de kloon niet per definitie een gelukkig mens is: hij is zich er namelijk van bewust dat hij (slechts) een kopie is. Wat betekent dat voor zijn zelfvertrouwen?

Misschien is de conclusie uit Swan Song wel dat je de mens kan klonen, maar dat de ziel zich niet laat vangen. En dat is precies dat ongrijpbare wat de mens tot de mens maakt. De mens zal genoeg toch blijven proberen om die ongrijpbaarheid te vatten; tastbaar te maken. Cleary maakt die paradox op treffende wijze zichtbaar.