Slasher: Guilty Party S02: Interessante (en gore) ode aan horrorklassiekers

Als een sluipmoordenaar is deze week het tweede seizoen van Slasher op Netflix verschenen, een Canadese anthologie serie zoals American Horror Story, maar dan specifiek gericht op psychokillers als Michael Myers en Jason Voorhees.

Het eerste seizoen was een ode aan films zoals Halloween, waar een gemaskerd figuur, onder de naam De Beul, een slaperig dorpje onveilig maakte. Alle clichés van een slasher-film kwamen voorbij, maar het eerste seizoen maakte vooral indruk in hoe duister het allemaal eindigde. Dat de heldin (Katie McGrath, Lena Luthor in Supergirl) zonder het te weten seks heeft met de seriemoordenaar – bijvoorbeeld omdat die, zoals in de film Scream, je vriendje is – is al wel vaker gedaan. Slasher geeft een lugubere draai aan de scène: wij, de kijker, weten het namelijk wél.

Eenzelfde morbide randje zit ook in seizoen 2. Vijf oud-kampbegeleiders vertrekken hartje winter naar hun voormalige vakantiekamp (hetzelfde kamp waar de hoofdrolspeelster uit seizoen 1 haar zomers doorbracht), nu een intieme yoga-retraite, mijlen van de bewoonde wereld – en telefoonontvangst - vandaan. Volgens eigen zeggen voor een reünie, maar in het echt zijn ze er om kampleider nummer 6 op te graven die ze vijf jaar geleden – al dan niet per ongeluk – hebben vermoord.

Voor je ‘Wie niet weg is, wordt gezien’ kan zeggen, zijn de telefoonlijnen doorgesneden, de sneeuwscooters onklaar gemaakt en dient de volgende seriemoordenaar, dit keer in een oranje parka met skibril en kettingzaag, zich aan.

Showrunner Aaron Martin kent zijn horrorklassiekers, maar maakt ook goed gebruik van de extra tijd die een tv-serie hem biedt. Waar soortgelijke series als Scream en Scream Queens de extra tijd vooral gebruiken voor meer lijken (en, in het geval van Scream Queens, meer kitsch), keert Slasher in flashbacks terug naar die noodlottige zomer en wordt al snel duidelijk dat Talvinder (Melinda Shankar), het slachtoffer, geen lieverdje was.

Niet dat dat de acties van de vijf goedpraat. In Slasher is niemand onschuldig. Zelfs het gewoonlijke stereotiepe lieve meisje (zeg maar de Neve Campbell) uit de groep bezit minder aantrekkelijke eigenschappen. Pete (Lovell Adams-Gray), haar vriendje op het kamp, wil dat ze zich aangeven bij de politie, maar Andi (Rebecca Liddiard) heeft er, nu ze erover heeft nagedacht, toch geen celstraf voor over. Eigenlijk was het ook allemaal zijn schuld, aangezien hij vreemdging met Talvinder. ‘Je dacht toch niet dat alles nu vergeven en vergeten is omdat je me net hebt laten klaarkomen?’, bijt ze hem venijnig toe.

Het ontbreken van een typische held of heldin is een gedurfde keuze. Iedereen kan daardoor het loodje leggen. Het heeft nog een ander voor- en nadeel: Het maakt het aan de ene kant moeilijk om echt met iemand mee te leven, zeker binnen zo’n grote groep (de vijf kampleiders en de deelnemers van de yoga-retraite), aan de andere kant maakt het de gruwelen waar ze aan bloot worden gesteld juist makkelijker te verteren.

Want gruwelijk, goor en bruut is het allemaal zeker. Ongelukkige ontmoetingen tussen een mens en een kettingzaag, een drilboor of een grasmaaier zijn we bij horror inmiddels wel gewend (en zitten hier, behalve de grasmaaier, ook in), maar luisteren en kijken naar de laatste rochels en stuiptrekkingen van een half-verkoold slachtoffer? Of hoe iemand levend gefileerd wordt met een stanleymes? Dat is toch echt andere koek. Toch is het schokkendste moment het minst bloedige: een close-up onder de douche van de blauwe plekken die een slachtoffer opliep na een brute scène die zo uit Deliverance had kunnen komen. De twist? De dader was niet de seriemoordenaar.

Er valt nog wel het een en ander op de serie af te dingen. De makers hadden zich nog wel meer op de psychologie mogen richten in plaats van op de seriemoordenaar als ninja/scherpschutter die precies weet wie waar wanneer gaat zijn (voor een realistisch beeld van seriemoordenaars kan je terecht bij MINDHUNTER ) en ook aan de lompe dialogen kan nog het een en ander worden verbeterd. ‘We zitten samen zo goed op één lijn, jammer dat onze lijven dat niet zijn,’ verzucht de homoseksuele yogameester (Christopher Jacot) tegen zijn beste, lesbische, vriendin (Joanne Vannicola). Haar antwoord: ‘Ik hou van de vagina. En van de labia.’

De enkele missers daargelaten is Slasher een stuk interessanter (en goorder!) dan verwacht.