The Sinner: Verdraaid sterke whydunnit

Eigenlijk vormt de miniserie The Sinner (Netflix) een interessante tegenhanger van Alias Grace (eveneens Netflix). Beide series draaien om een moordmysterie met een geheimzinnige vrouw als het middelpunt, in beide gevallen probeert een professional bij de waarheid te komen.

Er is wel één duidelijk verschil: in The Sinner – naar het gelijknamige boek van de populaire Duitse misdaadschrijfster Petra Hammesfahr – bestaat er geen twijfel over of ze het heeft gedaan. Het is een prachtige zonnige dag wanneer 29-jarige moeder Cora Tannetti (Jessica Biel), onder het oog van tientallen medebadgasten, een schijnbaar willekeurige jongeman met een schilmesje bewerkt. Maar waarom?

Voor Jessica Biel is de serie een passieproject – ze is ook uitvoerend producent – en dat is in het eindresultaat te zien (de serie was het afgelopen jaar een van de best bekeken nieuwe series op kabeltv). Biel is niet eerder zo goed geweest. Ze speelt Cora, een vrouw die de weg kwijt is, maar eigenlijk ook niet weet of ze wel gevonden wil worden. Ze is als een levende veer die in de première tot op het breekpunt wordt opgewonden, om vervolgens op een willekeurig moment bij een willekeurig persoon te knappen. Of toch niet?

Detective Harry Ambrose (de altijd welkome Bill Pullman) zal in ieder geval niet stoppen tot alles boven water is, maar hij stuit bij zijn zoektocht op mysterie na mysterie. Wat gebeurde er het weekend van 4 juli van vijf jaar geleden? En waarom kan Cora zich van die twee maanden daarna niets herinneren?

Showrunner Derek Simonds maakt goed gebruik van de extra tijd die een miniserie – in tegenstelling tot een speelfilm – biedt. Beetje bij beetje de gaten ingevuld, van Cora’s giftige relatie met haar rancuneuze moeder (Elizabeth Lacey) tot haar bijzondere band met haar doodzieke zusje, die zowel heel erg hecht, als licht afgunstig is (Phoebe: ik wenste dat je ook ziek zou worden, nog zieker dan ik! Cora: Ik heb eens een hele reep chocola gegeten in de hoop dat je dood zou gaan. Beide meisjes gniffelen en bladeren samen verder door de Playboy.)

De serie zit vol van zulke rake karaktertekeningen. Met uitzondering van Cora’s moeder is verder geen enkel personage echt goed, of slecht. Zo ontmoeten we Detective Ambrose voor het eerst wanneer hij een serveerster door een verrekijker bespiedt. Cora’s echtgenoot Mason (Christopher Abbott) worstelt met het besef dat hij Cora nooit echt heeft gekend. Zelfs sommige bijpersonages ontpoppen zich tot mensen van vlees en bloed. Zoals agente Caitlin Sullivan (Abby Miller), die Mason, toevallig ook een oudklasgenoot, corrigeert wanneer hij zegt dat ze vroeger samen ‘gewoon lol hadden’. ‘Je bespringt me in het techniekhok, maar negeert me in de gang. Dat is niet “gewoon lol hebben”.’

En dan zit de serie als mysterie ook nog eens verdraaid goed in elkaar, waar op het oog betekenisloze dode eindjes uiteindelijk alle verhaallijntjes blijken samen te binden.