Selah and the Spades: mislukt sprookje

Op de prestigieuze kostschool Haldwell, in de Amerikaanse staat Pennsylvania, zijn vijf jeugdige facties actief: de ‘Teachers Pets’ zijn koningen in het valsspelen, de ‘Skins’ doen aan gokken op sporten, de ‘Bobby’s’ doen aan aan illegale feestjes, de ‘Prefects’ zorgen ervoor dat de schoolleiding nergens achter komt, en de ‘Spades’ dealen in ‘drank, pillen, poedertjes en fun’. Van de laatstgenoemde olijke bende is Selah (Lovie Simone) de voorvrouw. Ze zit in haar laatste jaar en zoekt naar een opvolger die haar eerbare werk kan overnemen. Die vindt ze in de vorm van de talentvolle fotograaf Paloma (Celeste O’Connor).

Selah moet Paloma de kneepjes van het vak bijbrengen, terwijl de tieners worden ondergedompeld in een web van intriges. Er heeft zich een rat gemanifesteerd op de campus, die een groot gevaar vormt voor het clandestiene netwerk. Zodoende keren de jongelingen zich in paranoïde buien tegen elkaar. Het is 'Shakespeare-light': filmmaker Tayarisha Poe kiest in haar speelfilmdebuut, dat afgelopen januari in première ging op Sundance, voor quasi-plechtstatige dialoog. Zo is het aftuigen van een scholier die niet heeft betaald voor zijn drugs simpelweg ‘een principekwestie’. Dat komt omdat de film zelf ook niet geworteld is in de realiteit – en dat hoeft niet per se een probleem te zijn.

Selah and the Spades is evenwel een mislukt sprookje, dat opzichtig knipoogt naar het werk van Wes Anderson, maar dan misantropischer. Met vierkante personages die vooral cynisch zijn. Met een kille, sobere mise-en-scène die nog eens benadrukt dat Selah en de zijnen leven in een artificiële wereld. Op een gegeven moment zegt ze op kille wijze tegen Paloma dat het gaat om ‘een transitie van de echte wereld naar deze wereld’. En ‘deze wereld’ voelt onoprecht, van karton gemaakt. Een destillaat van hoe het tienerleven er in werkelijkheid uitziet.