Ondanks een bizar accent raak je snel in de ban van de duistere intriges in een Britse buitenwijk.
Nadat hij als seriemoordenaar Dexter succesvol een rits slechteriken om zeep hielp, doet Michael C. Hall nu een verwoede poging om een Britse accent af te slachten. Hij speelt de Engelse chirurg en weduwnaar Tom Delaney, en dat is op zijn minst even wennen. Maar als je je eenmaal niet meer stoort aan zijn ‘oy’s en andere geforceerde pogingen tot Brits klinken, grijpt het verhaal vrij snel je aandacht.
Dat is te danken aan de internationaal gelauwerde misdaadschrijver Harlan Coben, die dit achtdelige misdaaddrama bedacht en produceerde voor Netflix. Hij won als eerste alle grote Amerikaanse thrillerprijzen en zijn expertise op dit vlak is merkbaar. Toms dochter Jenny (Amy James-Kelly) verdwijnt na een feestje van de radar. Als Tom op onderzoek uitgaat, ontrafelen gestaag de achter knapgekapte heggen schuilgaande geheimen. Iedere inwoner heeft iets te verbergen, de één wat meer dan de ander, en iedereen lijkt op een bepaalde manier verbonden aan het centrale mysterie.
De gemeenschap herbergt een bonte stoet personages. Zo zijn er de kibbelende detectives Sophie (Amanda Abbington) en haar nieuwe collega Emma (Hannah Arterton), de dronkaard Josh Mason (Emmett J. Scanlan) en de ordinaire familie Marshall. En dan is er nog de broedend kijkende Pete (Marc Warren), die een militair verleden deelt met Tom. Samen vormen ze een speurdersduo zonder badges, een geolied team dat beetje bij beetje meer en meer informatie lospeutert. Maar is Pete wel te vertrouwen?
Hoewel er allerhande soapy ontwikkelingen gaande zijn tussen de personages onderling, heeft de serie een enorme vaart. Zoveel zelfs dat het soms bijna komisch is. Grote vragen worden bevredigend snel beantwoord, maar leveren ook steeds weer nieuwe, grotere vragen op. Regelmatig word je als kijker daarbij vernuftig op het verkeerde been gezet. Zo lijken bepaalde situaties bepaalde personages enorm verdacht te maken, waarna de helft van de keren alles simpel en geloofwaardig verklaard kan worden. Een geniale constructie, want daardoor blijft de suspense met betrekking tot wat er nou écht gebeurd is meerekken met de afleveringen.
Om het drama compleet te maken draagt Tom een trauma rond de dood van zijn overleden vrouw met zich mee, dat via flashbacks langzaam duidelijk wordt. Zo zijn er genoeg redenen om telkens snel door te willen kijken, zelfs als Safe zo nu en dan onbedoeld een tikkeltje komisch is.