Real Rancour: Hans Teeuwen gaat via Netflix de wereld over

Na Industry of Love uit 2004 leek Teeuwen helemaal klaar met cabaret, totdat hij in 2008 begon met optredens in Engeland. Met succes, want de Nederlandse komiek mag inmiddels buitenlandse collega’s als Ruby Wax en Bo Burnham tot zijn grootste fans rekenen. Vorig jaar was hij opnieuw in het Verenigd Koninkrijk te vinden met een Engelstalige bewerking van zijn meest recente show Echte Rancune. Hoewel het (nog steeds hilarische) dansnummer waar Real Rancour mee opent rechtstreeks gelift is uit Industry of Love en de oplettende kijker ook wat andere dingetjes uit zijn oudere (Nederlandstalige) werk terug zal zien.

Actualiteit (hij kwam vorig jaar zelf in de media met het Erdogan-relletje) en herkenbare observaties zul je in Real Rancour amper tegenkomen. Als Theo Maassen een Nederlandse variant van Bill Hicks is, zou je Teeuwen kunnen bestempelen als een soort politiek incorrecte Andy Kaufman. Nooit te beroerd om het publiek te ‘trollen’ met (vaak muzikale) rariteiten, puur om te kijken hoever hij daarin kan gaan. Door zijn elastieken mimiek (denk aan een kruising tussen Jim Carrey en Heath Ledger als The Joker en je bent al een heel eind) en enorme overtuigingskracht volgt er altijd wel een lach. In Nederland zijn we dat nu wel gewend, maar het ongeïnitieerde Britse publiek laat zich (ondanks dat zijn beheersing van de Engelse taal misschien niet helemaal perfect is) vol verbazing meevoeren.

Daardoor kan Teeuwen het zich ook veroorloven om de aan het begin voorgestelde rode draad (‘ik ga het met jullie hebben over moreel leiderschap’) direct te laten varen. In plaats daarvan krijgen we talloze bizarre anekdotes en stemmingswisselingen voorgeschoteld, waarbij een huilbui binnen luttele seconden kan veranderen in een vrolijk liedje. Het veelal ontbreken van bruggetjes zet alle absurditeit nog eens extra kracht bij. Na een plotselinge imitatie van door selfies geobsedeerde Franse toeristen in Amsterdam, legt Teeuwen uit dat dit hem regelmatig overkomt. Hij doelt dan echter niet – zoals het publiek in eerste instantie denkt – op het tegen het lijf lopen van de toeristen zelf: ‘Nee, ik bedoel dat ik vaak halverwege een sketch mijn interesse verlies en daarna maar gewoon aan iets anders begin’.

Waar hij in zijn vorige Engelse show grappen over de Islam (‘ik word liever geconfronteerd met kritiek dan met kogels’) opzettelijk uit de weg ging, beperkt de godslastering zich deze keer echter niet alleen tot Christenen en Joden. Een sarcastisch betoog over het geloof valt misschien wat snel in herhaling, maar een onderdeel waarbij hij zelf persoonlijk door de zaal loopt, op zoek naar potentiële bedreigingen (‘de oudste truc uit het Jihadi-handboek; jezelf vermommen als een mooie blondine’), is weer heerlijk ongemakkelijk. En het heeft na de gebeurtenissen in Manchester nog eens een extra gespannen lading gekregen.

In de tweede helft van de show behoren een aantal stukken misschien niet tot zijn allerbeste sketches. Gelukkig volgt er een sterke afsluiter, waarbij Teeuwen zijn maniakale gedrag even op pauze zet en vertelt over de wel erg extreme gevolgen (met name voor zijn vriendin en jonge dochter) van een vernietigende recensie. Af en toe lijkt het publiek uit medelijden de lach in te houden. Real Rancour heeft uiteindelijk misschien niet de uitsmijters (Little Ronnie!) van zijn vorige Engelstalige programma, maar het lijkt alsof Teeuwen net even iets beter zijn best doet, wanneer hij zijn materiaal ook voor een internationaal publiek moet spelen.