Raymond van het Groenewoud kijkt terug op relaties met een warm gevoel

Goeiemorgen ouwe rotkop. Schuif die spiegel maar opzij. Geef het heden maar een rotschop. Sluit het boek van ijdelheid (Eerste couplet uit: ‘Goeiemorgen ouwe rotkop’, 2011)

Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? 
Bij vlagen mijn vader, maar ook een persoon tegen wie ik zeg: ach, ga weg. Er hangt een spiegel in de lift van mijn huis en soms kijk ik halsstarrig niet. Dat vind ik een hele prestatie.

Bevalt het uitzicht niet meer?
Het is geen punt van zorg, eigenlijk nooit geweest ook. Ik ben gezegend met mooie ogen. Niet dat ik dat zelf vind hè, maar het is me vaak gezegd.

Door vrouwen. Ja. Dus ik sliep altijd op twee oren, haha.

Je hebt van die vriendelijke halvemaantjes. Mensen met zulke ogen komen met een hoop weg. Glunderend: Met veel wel, ja.

Je hebt weleens gezegd dat bij vrouwen hun ogen de spiegel van de ziel zijn. Maar wat is
die dan bij mannen? 
Nee nee, bij mannen ook hoor. Ik heb wel overwogen om geslachtsverkeer te hebben met een man, maar dan moet er iets zijn wat me aanzet, een soort vonk. En die voel ik alleen bij vrouwenogen. Laten we het dan maar houden op aura. Het is een behoorlijk chagrijnige zaterdagmiddag in Amsterdam. Grijs. Guur. Raymond is verkouden, het helpt niet dat hij net buiten een fotoshoot heeft gehad in de hoofdstedelijke Rivierenbuurt, de plek waar hij als kind een paar jaar bij zijn oma woonde. Zijn ouders zijn namelijk Nederlanders, maar vertrokken – ‘of eigenlijk: vluchtten’ – in 1947 naar Vlaanderen omdat vader Van het Groenewoud niet wilde vechten in Nederlands-Indië. Nico Gomez was zijn artiestennaam. Zanger van beroep, niet onverdienstelijk maar ook niet succesvol genoeg, hij verliet het gezin toen Raymond vier was. Dat verdriet, die moeizame relatie, komt uitgebreid aan bod in de documentaire Raymond!. Het is slechts één van veel meer relationele spagaten, hobbels en (on) overkomelijkheden. Met muziek, met zijn zoons, met een reeks ex- vrouwen en -vriendinnen. ‘Hij is zo’n authentieke man. Maar als mens was hij een afwezige, saaie papa,’ vertelt eentje. En: ‘Aan de voorkant wordt een heul oeuvre opgebouwd, achter de schermen zie je de puinhopen die het gekost heeft.’ Een eerlijk portret van de zanger, maar ook eentje waarvan je na afloop denkt: poeh zeg.

Lees verder in VARAgids 9 vanaf pagina 8.