Rattlesnake: tikkende tijdbom loopt met een sisser af

Alleenstaande moeder Katrina Ridgeway (Carmen Ejogo, True Detective ) is onderweg naar Oklahoma om daar een nieuw leven te beginnen met haar vijfjarige dochter Clara (Apollonia Pratt). Wanneer ze onderweg stopt om een lekke band te vervangen, wordt Clara gebeten door een ratelslang. In paniek rent Katrina naar een nabijgelegen trailer, waar ze een mysterieuze vreemde aantreft die haar dochtertje wel wil helpen maar omineus mompelt over het aflossen van betalingen. In een mum van tijd is Clara zo goed opgeknapt dat een tripje naar het lokale ziekenhuis overbodig blijkt te zijn. Opluchting alom, totdat een man in pak opduikt die Katrina voor een ultimatum stelt: los voor zonsondergang de schuld in met een nieuwe ziel, of Clara sterft alsnog.

Rattlesnake is de tweede Netflix-film van de Australische scenarist en regisseur Zak Hilditch, die eerder de Stephen King-verfilming 1922 uitbracht via de streamingdienst. Waar Hilditch voor zijn scenario van 1922 nog afhankelijk was van Kings oorspronkelijke novelle, krijgt hij met Rattlesnake de kans om volledig zijn eigen plan te trekken. Toch lijdt ook zijn nieuwste thriller aan dezelfde tekortkomingen als zijn vorige werk, en daarmee onthult Hilditch zijn eigen achilleshiel: het treffen van het juiste tempo. Zo kan een trage plotontwikkeling uitermate effectief zijn voor de opbouw van spanning, mits het doeltreffend wordt ingezet. Evenals 1922 ontbreekt het Rattlesnake echter aan een dergelijk doel, en wat overblijft is een tergend langzame film die anderhalf uur doet aanvoelen als het dubbele, en onderweg alle spanning verliest. Een grote zonde, want het concept bevat voldoende potentie.

De grootste kans die Hilditch mist, is het benutten van zijn hoofdrolspeler. Carmen Ejogo bewees eerder in Alien: Covenant en de hitserie True Detective al dat ze wel raad weet met een beetje vertwijfeling en wanhoop. Ze komt echter niet goed uit de verf als Katrina, een alleenstaande moeder met een haastig in elkaar geflanst achtergrondverhaal en weinig daadkracht. Waar de kijker binnen enkele seconden al doorheeft wat er speelt, loopt Katrina hopeloos achter de feiten aan. De tikkende klok, een mechanisme dat de spanning flink had kunnen opvoeren, wordt daarmee een bron van frustratie. Als Katrina zich dan eindelijk realiseert dat ze iemand moet doden om haar dochtertje te redden, besluit ze eerst een paar kilometer de woestijn in te rijden om te oefenen met schieten op een waterflesje. Het zijn beslissingen van een kaliber die de thriller duur komen te staan. Als de zonsondergang zich dan ten langen leste aandient, blijkt de ongeïnspireerde climax niet voldoende om Rattlesnake te redden.