Raising Dion S01E01: soapy coming of age-superheldendrama

Raising Dion zou de titel kunnen zijn van een arthousefilm over een ouder die zijn kind onder erbarmelijke omstandigheden moet opvoeden. Raising Dion is dat ook enigszins, maar dan heeft dat kind ook nog eens superkrachten. De dramaserie draait om een moeder (Alisha Wainwright speelt Nicole Reese) die na het overlijden van haar man Mark (Michael B. Jordan) in haar eentje hun zoon Dion (Ja’Siah Young) moet opvoeden. Zodoende hinkt dit drama, misschien wel meer dan het stripboek waar het op is gebaseerd, op twee gedachten: is het een superheldenepos? Of een soapy tranentrekker over een rouwende moeder in zwaar weer?

Die tweeledigheid komt de serie niet ten goede. Vooral de melodramatische scènes waarin Nicole haar sores deelt met haar vriendinnen zijn stuitend, en uitsluitend bedoeld als onnodige achtergrondinformatie. Ze zou graag in een nettere buurt willen wonen, ze zou graag haar zoon op een betere school zien, en ze zou graag het plotselinge overlijden van haar echtgenoot beter begrijpen. Voor Dion is het leven eveneens een beproeving: hij is slim, maar de jongste van zijn klas en dus het mikpunt van pesterijen. Zodoende moet hij nog meer moeite doen zich te bewijzen, en met een clandestien potje skateboarden maakt hij zijn moeder weer kwaad.

Raising Dion is zo’n stripboekverfilming waarin al het superheldengewauwel een metafoor is voor opgroeien; wasdom. ‘Iedereen denkt dat zijn kind speciaal is, maar mijn kind ís speciaal’, zegt Nicole. Want ‘hij is degene die de wereld gaat redden’. Het zouden zomaar uitspraken kunnen zijn van de moeder van Barack Obama. Want hoewel aan de oud-president geen superkrachten worden toegeschreven, kan je je voorstellen dat diens moeder toch wel moet hebben gedacht dat haar zoon een verkoren ziel was.

Maar dan maakt realisme in Raising Dion weer plaats voor – niet al te overtuigende – computereffecten, met een Dion die zijn eigen superkracht (nog niet) kent. Waar de makers hun uiterste best doen om een waarachtige moeder-zoonrelatie neer te zetten, oogt Dions eigenaardige talent in deze context een tikkeltje gekunsteld.

Wat dat betreft zijn superheldenreeksen zoals Black Lightning een stuk onderhoudender. Simpelweg omdat ze niet pretenderen realistisch te zijn. Ze zijn onvervalst escapisme, terwijl je bij Raising Dion toch steeds blijft denken dat Nicole met ‘speciaal’ bedoelt dat haar zoon later misschien wel een succesvol geoloog wordt, in tegenstelling tot zijn minder ‘speciale’ generatiegenoten, die de armoede in Atlanta niet weten te ontvluchten.