Quinty Misiedjan over ziekenhuisnostalgie: ‘Het is alsof je de geur van je huis ruikt’

De rol van spelleidster in de muzikale spelshow That’s my jam is haar op het lijf geschreven. ‘Ik ben een host, dat was ik op het schoolplein al.’

Na één seizoen promoveert That’s my jam van NPO 3 naar NPO 1. Keek je bij het ontwaken altijd meteen naar de kijkcijfers? Nee, ik weet dat ze belangrijk zijn, maar eerlijk gezegd kijk ik er niet graag naar. Ook niet naar recensies. Natuurlijk hoop ik dat er zoveel mogelijk mensen naar kijken, maar daar kan ik als maker niks meer aan veranderen als we eenmaal op de buis zijn. De kijkcijfers waren niet denderend, maar de mensen die wel keken, genoten ervan. Ik werd overweldigd door mensen die zeiden: je moet dit lezen! Dit is zo positief, dit is zo leuk. Dus toen heb ik toch een paar recensies gelezen.

Angela de Jong schreef over That’s my jam: ‘Het leukste dat ik in jaren gezien heb, een programma waarvan je niet wist dat je het nodig had’. Maar over het RTL-programma Wat een dag! van Leonie ter Braak, waarin jij ook een rol speelde, schreef ze dat de quiz ‘een gedrocht eerste klas’ was en dat ‘de niet-grappige gesprekjes’ die jij voerde ‘pijnlijk’ waren. Kun je die negatieve recensie makkelijk van je af laten glijden? Ja, ik pin me er niet op vast. Kritiek is belangrijk, het helpt je verbeteren, maar ik heb mensen om mij heen met wie ik dat doe. Of een programma goed of minder goed wordt ontvangen, heeft ook met smaak te maken, denk ik. Voor Wat een dag! ging ik bij mensen thuis langs, en die keken elke avond. Die waren superenthousiast. Dus er kwamen alleen maar veel positieve reacties naar mij toe. Vervolgens kreeg ik te horen – ik las de recensies dus niet – dat er best veel kritiek was op het programma.

Zit je wel even in zak en as als je hoort dat het vervroegd van de buis wordt gehaald? Nee. Ik zit niet snel in zak en as, haha. Oké, we gaan eerder van de buis, jammer, want we maakten het met veel passie, maar ja, zo is het dan.

That’s my jam komt oorspronkelijk uit Amerika, waar komiek Jimmy Fallon het presenteert. Tijdens de show nemen twee teams van beroemde gasten, zoals Ariana Grande en John Legend het tegen elkaar op in een reeks muzikale spellen die worden afgewisseld met spectaculaire optredens. Heb jij ter voorbereiding op je presentatie naar het origineel gekeken? Ja daar heb ik echt tig afleveringen van gezien. Fallon staat heel duidelijk ook zelf echt te genieten en dat heb ik ook meegekregen van NBC Universal. Jij moet genieten, hebben ze me op het hart gedrukt. Want pas dan gaat het programma schitteren. Ik dacht alleen maar: ik kán niet anders dan genieten, want er is muziek, er zijn spelletjes en leuke gasten. Dan ben ik al op mijn gelukkigst. Achter de schermen hebben we ook echt veel lol met elkaar. De gasten zeggen na afloop: ‘Dit was de leukste avond die ik in tijden heb gehad. Bij het ene onderdeel vliegt er een microfoon omhoog die je moet zien te vangen om je antwoord te geven, bij een ander staan ze weer fantastisch te zingen of te dansen. Vanaf het moment dat de band begint te spelen en je de drums voelt, barst de energie los.

Is de gastenkeuze bij NPO 1 anders? Ja, want we maken het nu voor een groter en wat ouder publiek. We hebben bekende gezichten en mensen die 99 procent van de kijkers niet kent, maar die zullen verrassen met hun talent en persoonlijkheid. That’s my jam en Omroep ZWART staan voor inclusiviteit, niet alleen qua huidskleur, maar ook qua leeftijd, vakgebied en bekendheid. We introduceren bewust nieuwe helden. Gasten die zoal langskomen zijn: Loes Haverkort, Jörgen Raymann, Frans Duijts, Jim Bakkum, John Williams, Giovanca Ostiana, en Nienke Plas. Mensen kennen Nienke vooral als megagrappige meid, maar zij kan ook echt zingen. De leukste nieuwe naam vind ik QUIQUE, een Nederlands-Colombiaanse zanger die in één minuut de studio op zijn kop zet.

Je werd in recensies omschreven aIs de zonnestraal van het programma. Is het the story of your life om zo omschreven te worden? Ja, dat hoor ik wel vaker. Ik ben heel vrolijk van mezelf, dat is mijn basisemotie. Ik was een vrolijk kind. Terwijl ik niet de allermakkelijkste jeugd heb gehad. Ik had zwaar eczeem, allergieën en astma, ik was veel in het ziekenhuis. Maar als we naar de dokter gingen, vond ik dat enig. Wat leuk dat ik die mensen weer ga zien, dacht ik dan. Ik had niet het idee dat ik zielig was. Dat was ook de instelling van mijn moeder, die behandelde me niet als een zielig fragiel poppetje. Ze liet me vaak genoeg weten dat ze de ellende van me zou overnemen als het kon, maar dat kon niet, dus deed ze wat wel kon. Die houding draag ik de rest van mijn leven bij me.

Lees verder in VARAgids 10. Vanaf dinsdag 4 maart 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?