Queer Eye S02: never change a winning team

Het structurele gebrek aan cynisme bij de 'Fab Five', het team dat in Queer Eye de make-overs verzorgt, blijft even ontwapenend als hoopvol. Wat de achtergrond of levensovertuiging hun 'slachtoffers' ook is en wat voor vooroordelen hij of zij ook heeft; de vijf vrolijke gays blijven altijd positief en zorgen dat de dolende zielen na vijf dagen zelfverzekerder en vol goede moed over de toekomst in het leven staan.

 

De chemie tussen kok Antoni (die gelukkig laat zien meer te kunnen dan avocado's snijden), kapper Jonathan, 'fashion designer' Tan, gedragsexpert Karamo en 'interior designer' Bobby, die gedoseerd iets prijsgeven over hun eigen getroebleerde achtergronden, werkt ook in het tweede seizoen nog steeds prima. Ze lijken een tegenwicht te willen bieden aan alle haat en tweespalt die momenteel hoogtij viert in de VS; met de juiste houding valt er echt nog wel iets van deze verrotte wereld te maken, bepleiten ze nonchalant. Sommige 'probleemgevallen' lijken dit seizoen wat vergezocht - een slonzige inborst lijkt al genoeg reden om een heel huis te komen verbouwen. En de extra luxe gedurende de 'road trips' van Karamo dragen niet per se bij aan betere afleveringen.

Maar netto is de tweede reeks net zo effectief als het eerste seizoen. Hoogtepuntjes zijn de devote donkere moeder en haar timide gay zoon in de eerste aflevering (in het dorpje Gay!), de introverte filmnerd die een idioot huwelijksaanzoek wil voorbereiden voor zijn vriendin (aflevering twee) en de gameverslaafde die zijn ouders moet vertellen dat hij is gezakt voor zijn examen. Er valt door de snedige oneliners van de gays genoeg te lachen en bij de beste scènes zal geen enkele kijker het droog houden.

De nu al veelbesproken aflevering met de transgender is wellicht taboedoorbrekend, maar voelt tegelijkertijd wat geforceerd aan. Vanuit een publicitair oogpunt is de keuze begrijpelijk. Maar Queer Eye is een show die het beste werkt als niet te ver van de gebaande paden wordt afgeweken.