Quarantineservice: Death Note, The Musketeers en Reggie Yates

De psychologische thriller met bovennatuurlijke elementen werd als manga geschreven door Tsugumi Ohba. In 2006 werd het als een anime uitgezonden op de Japanse televisie en het is wellicht de beste animeserie ooit gemaakt. Het is duister ijzingwekkend, fascinerend en rondom subliem. Het verhaal draait om de middelbare scholier Light Yagami die een mysterieus zwart notitieboek vindt, de ‘Death Note’. ‘Iedere persoon van wie de naam hierin geschreven wordt, sterft’. Het is achtergelaten door de verveelde Shinigami (God des Doods) Ryuk, om te kijken hoe mensen het zouden gebruiken. Light komt er al snel achter dat het notitieboekje geen grap is en besluit de wereld te helpen door namen van criminelen in het boekje te schrijven. Dat zij op onverklaarbare wijze met bosjes doodvallen blijft niet onopgemerkt, en een soort Interpol schakelt de hulp in van de excentrieke L. Wat volgt is een adembenemende strijd tussen L en Light. (Zet natuurlijk wel je audio op Japans.)

‘Allen voor een, een voor allen’. Er bestaan al tientallen hervertellingen van de bekende personages van Alexandre Dumas. In 2014 dacht showrunner Adrian Hodges dat er nog wel een bij kon en maakte The Musketeers voor de BBC. Hij slaagt erin om van het klassieke verhaal een modern stuk te maken. Gesitueerd in het 17-eeuwse Parijs geven Luke Pasquilino (D’Artagnan), Tom Burke (Athos), Santiago Cabrera (Aramis) en Howard Charles (Porthos) gestalte aan de musketiers. De serie zit vol avontuur, romantiek, zwaardgevechten en vriendschap. Benoemenswaardig is dat er gekozen werd voor een gemixt Haïtiaanse acteur voor het personage van Porthos, omdat in de meeste historisch gesitueerde verhalen – en zeker die met helden – alle hoofdpersonages wit zijn, terwijl Europa (toen ook niet) geheel bestond uit witte mensen.

In de inzichtvolle en soms verontrustende documentairereeks gaat presentator Reggie Yates naar Zuid-Afrika, Rusland, Australië, de Verenigde Staten, en blijft hij ook in zijn eigen Verenigd Koninkrijk. Door zijn status als ‘outside man’, maar met genoeg (dan wel niet tactisch ingezette) sympathie naar zijn respondenten, krijgt hij het voor elkaar om diepgaande en emotionele gesprekken te voeren. In Zuid-Afrika onderzoekt hij de nasleep van apartheid, extreem (messen)geweld en de megakerkcultuur. In Rusland komt hij terecht bij een extreemrechtse groepering welke steeds meer in opkomst komen en tieners die model willen worden, en praat hij met homo’s over hoe het is om in Rusland te wonen. In het Verenigd Koninkrijk onderzoekt hij hoe mannelijkheid aan het veranderen is. In Australië probeert hij te achterhalen hoe drugs mensen in hun grip houden, en in de Verenigde Staten praat hij over politiegeweld met mensen uit Ferguson en Chicago.