Quarantaineservice: The Square, How to Get Away with Murder en The Breakfast Club

Voor fans blijft het onverklaarbaar waarom het gelaagde megamoordmysterie How to Get Away with Murder nooit de brede faam heeft verworven die de serie ontegenzeggelijk wel verdient. Televisieproducent Shonda Rhimes (Grey's Anatomy, Scandal) vroeg Viola Davis voor de hoofdrol van de briljante strafrechtprofessor Annalise Keating, die leiding geeft aan een groep ambitieuze studenten die haar bijstaan in de rechtbank. Maar langzaam maar zeker raken haar pupillen ook betrokken bij het privéleven van Keating, waardoor hun besef van het verschil tussen goed en slecht op een steeds verder hellend vlak belandt. Hoewel de serie naarmate de seizoenen vorderden (momenteel is in de VS de zesde en laatste reeks te zien) de grenzen van de geloofwaardigheid flink oprekte, overtuigt HTGAWM als een perfecte whodunnit (elk seizoen vormt één moord de rode draad) die de kijker doorlopend op het verkeerde been zet. Hierbij maakt geestelijk vader en showrunner Peter Nowalk dankbaar gebruik van het slim wisselen van perspectieven en het achronologisch vertellen van het verhaal.

De 'vader van de schoolfilms', regisseur John Hughes, overleed ruim tien jaar geleden. Hij liet een rijk oeuvre achter van verhalen waarin hij de Amerikaanse tieners van de jaren tachtig een stem gaf. Titels als Ferris Bueller's Day Off, Pretty in Pink en Sixteen Candles waren een groot succes omdat Hughes heel knap hun problemen, twijfels en verlangens in beelden wist te vertalen. De tien films die hij produceerde tussen 1980 en 1990 brachten wereldwijd bijna 2 miljard dollar op (al viel zijn grootste hit, Home Alone, buiten het genre). Zijn meesterwerk was The Breakfast Club, dat vijf jaar geleden zelfs van het Amerikaanse Congres het predicaat 'iconisch' kreeg, en op de lijst belandde van films die voor het nageslacht bewaard moeten blijven. Vijf totaal verschillende scholieren moeten op een zaterdagochtend nablijven; gedurende de dag komen ze erachter dat ze eigenlijk veel meer met elkaar gemeen hebben dan ze in eerste instantie dachten. De hoofdrollen werden vertolkt door de grote jonge talenten van die tijd: Emilio Estevez, Molly Ringwald en Judd Nelson. Probeer het maar eens droog te houden als bij de aftiteling Don't You (Forget About Me) van de Simple Minds klinkt.

Lees ook: Eighties Galore: Sixteen Candles & The Breakfast Club.

Het Filmfestival van Cannes gaat door de coronacrisis definitief niet door - voor het eerst in de geschiedenis. Een van de grote arthousehits die de competitie de afgelopen jaren voortbracht, is de absurdistische tragikomedie The Square van het grote Zweedse talent Ruben Östlund. Na zijn al even vervreemdende Turist (over een koppel dat na een lawine in een relatiecrisis belandt) won de opvolger de prestigieuze Gouden Palm. Een pedante museumconservator (Claes Bang uit Dracula ) wordt tijdens de voorbereidingen voor een nieuwe expositie rond een vierkant met zijn eigen fouten geconfronteerd. Elke licht absurde, knap opgebouwde scene voelt ongemakkelijk en explosief; langzaam valt er steeds minder te lachen om al het zelfingenomen gestuntel, met als pijnlijk hoogtepunt een ‘performance art’-presentatie met een ‘aap’ die volledig ontspoort. Bonuspunten ook voor het interview in een zaal met een man met Tourette en het gênante na-de-seks-gesprek waartoe scharrel Anne (Elisabeth Moss uit The Handmaid's Tale ) conservator Christian midden in de expositieruimte dwingt.

Lees ook: The Square: satirisch, droogkomisch, verontrustend en vernieuwend.