Quarantaineservice: Crazyhead, Lovesick en Studio Ghibli

We openen met een vertrouwd scenario: een arm slachtoffer ligt vastgebonden en in paniek in de kofferbak van een auto. Ze is net daarvoor ontvoerd door twee personen met clownsmaskers op. Maar wie denkt te weten hoe deze scène verdergaat zal worden verrast. Howard Overman, ook de man achter Future Man en Misfits, maakte een zowel uitzinnige als nuchtere komische horrorserie waarin de schuchtere twintiger Amy (Cara Theobold, Downton Abbey, Absentia) ontdekt dat de afschuwelijke monsters die ze op straat ziet, waarvan ze zich jarenlang had wijsgemaakt dat deze hallucinaties waren, in werkelijkheid echte demonen zijn. De serie bevat heerlijke, droge dialogen. De meeste komen van Amy’s zelfbenoemde sidekick Raquel (Susan Wokoma, de prekerige zus in Chewing Gum), die de perfecte manier weet om te achterhalen of je vriendje een demon is: zijn zaad temperaturen. Maar ook de demonen zelf hebben het zwaar: probeer als alleenstaande demonische moeder maar eens een oppas te vinden voor tijdens je duivelse nachtwerk!

Ik heb al lang geleden mijn zoektocht gestaakt naar een waardige opvolger van de ongeëvenaarde Britse komedieserie Coupling (van Steven Moffat, Doctor Who, Sherlock), die ons zowel Jeff (Richard Coyle) als diens memorabele termen als ‘the sock gap’ en ‘the melty man’ gaf (google ze alsjeblieft!). Maar de Britse serie Lovesick – origineel uitgebracht onder de naam Scrotal Recall – komt een beetje in de buurt. De serie voelt als een combinatie van Coupling en de bruiloftscène uit Four Weddings and a Funeral waarin Charles/Hugh Grant terechtkomt aan een tafel met alleen maar exen. Johnny Flynn (die ooit doorbrak in de rol van Dolf in de verfilming van Kruistocht in Spijkerbroek) is als Dylan een goede hedendaagse versie van Hugh Grant. Dylan is als een verloren puppy die constant op zoek is naar de ware, en maar niet snapt waarom geen enkele relatie beklijft. Dan helpt het lot hem een handje: hij heeft chlamydia en moet nu al zijn vorige relaties langs, één ex per keer, om hen op de hoogte te stellen van dit heuglijke nieuws.

Met de komst van Disney+ moest Netflix noodgedwongen afscheid nemen van alle Disneyklassiekers. Maar we kregen er onlangs wel iets prachtigs voor terug: de complete collectie van Studio Ghibli. Beginnend vanaf 1 februari werden alle 21 films gefaseerd beschikbaar gesteld (sinds 1 april is de collectie compleet). De output van deze Japanse animatiestudio – in 1985 opgericht door animators Hayao Miyazaki en Isao Takahata en producent Toshio Suzuki – is misschien niet zo groot als die van Disney, maar maakt het gebrek aan kwantiteit ruimschoots goed met kwaliteit. De meeste films zijn van de hand van grootmeester Miyazaki, en bieden voor elke leeftijd wel wat moois (de meeste films zijn te zien in de originele, de Engelstalige en de Nederlandstalige versie). Voor de allerkleinsten is er My Neighbor Totoro (Tonari no Totoro), voor 13+ is er Princess Mononoke (Mononoke-hime). Oscarwinnaar Spirited Away (Sen to Chihiro no kamikakushi) valt daar net tussenin.