Praten als Brugman

Spoken word artist Zaïre Krieger droeg in Spijkers met koppen een gedicht voor over Nederland, als antwoord op de Amerikaanse inauguratiedichteres Amanda Gorman. Wat bedoelde ze precies? Een analyse van Krieger (22) zelf.

Nederland, ik wil van je houden. Ik wil je land loven en je bressen bouwen.
Maar na pandemie, schandalen en complottheorieën schijnt dat de touwen die onze leving samenhouden eigenlijk van zijde zijn. 
En je kiest tien jaar hetzelfde.
Oude wijn in nieuwe zakken. Oude mannen in nieuwe pakken. Als duizenden slachtoffers op straat staan zijn we pas om. 
We herkennen racisme niet. Al hangt het om onze nek En doet het ons de das om. We zetten de arme tegen de wand. Dan de arme tegen de migrant. En om BV Nederland te laten lopen, Moet al het dorre hout verbrand. 
Nederland, ik wil van je houden,
Maar ik ken nu alle hoeken van je leed. Dus geloof me niet op m’n blauwe ogen, Geloof mij op mijn boxbraids. 
Je activisme is zo leeg als je straten. We doen mouvement uit en aan als in pashokjes.
Ik scroll door Instagram en net als de gedupeerden van de toeslagenaffaire Zie ik enkel zwartgelakte blokjes. 
Ik wil een poëtische brug zijn, Maar ik ga praten als Brugman. Als er in het parlement nog steeds geen gezicht is waar ik me aan spiegelen kan. 
Ik wil als Amanda Gorman verenigen in alliteratie, tricolon en synoniem. Maar waarom moet ik constant een oceaan verder kijken om mezelfte kunnen zien. 
Nederland ik wil van je houden. Dus laat me alsjeblieft op 17 maart zien dat je dat verdient. 

Nederland, ik wil van je houden. 
ZK: ‘Ik wil tegen Nederland zeg- gen: er is gewoon heel veel mis. Ik wil van je houden Nederland, echt. En ik houd ook echt wel van Nederland, anders ga je niet hele stukken poëzie schrijven over hoe het beter kan. Dan geloof je ook dat het nog beter kan.

Ik wil je land loven en je bressen bouwen.
ZK: ‘Hier gebruik ik twee alliteraties. Dat doe ik heel bewust, omdat dit een soort ritme aangeeft. Ik wil in een normaal ritme leven, waarin ik iedere dag normale dingen meemaak. De volgende line is daar de tegenhanger van.’

Maar na de pandemie, schandalen en complottheorieën schijnt
ZK: ‘ Nu zitten we niet meer in een ritme. Eigenlijk is ons ritme chaos. ‘ 
 
 
Dat de touwen die onze leving samenhouden eigenlijk van zijde zijn. 
ZK: ‘Ik vond het leuk om samenleving uit elkaar te halen. We leven allemaal aan de zijden draad van vertrouwen dat iemand jou niet zomaar doodrijdt, bijvoorbeeld. Eigenlijk is onze hele samenleving gebaseerd op dat kleine beetje vertrouwen. Het moment dat iemand dat draadje doorsnijdt, heeft dat heel veel gevolgen. We zijn heel zwak en ook heel sterk samen.’ 

Lees verder in VARAgids 6 vanaf bladzijde 16