Please like me S1: goedgehumeurd en lekker vlot (soms té vlot)

 

Please like me is de show rond de Australische comedian Josh Thomas, die de serie schreef en het hoofdpersonage Josh speelt. Het verhaal begint wanneer z’n vriendin het uitmaakt (geen klik meer, uit elkaar gegroeid, ‘en bovendien ben je gay’). Josh, gay? Nee toch? Enfin, dezelfde avond ligt hij met een mannelijke collega van z’n beste vriend in bed en ja, z’n ex zou toch wel gelijk kunnen krijgen.
Josh blijft even in de kast (‘uit de kast komen is zó jaren 90’) maar, zoals met alles in de serie, duurt dat niet lang. Z’n gescheiden ouders, z’n vrienden, iedereen is er relaxed onder en het leven gaat door. En dat gebeurt in lekker snel tempo; relaties komen en gaan zonder al te veel drama. Maar in die snelheid wringt ook een beetje de schoen: personages komen wel héél snel tot nieuwe inzichten. Zo is de de christelijke tante van Josh is aanvankelijk bang dat z’n neefje in de hel belandt, maar staat niet veel later op in de kerk als de pastoor hel en verdoemenis over homo’s uitspreekt. Dat ging wel héél snel.

En toch is Please like me uitermate, ja likeable. Josh is een uitstekend uitgewerkt personage die aan typische twintigersproblemen lijdt en daar nogal rationeel mee omgaat, of alles met een intelligente (vaak erg goede) grap wegwuift. De Australische Girls , die omschrijving heeft de serie aan z’n kont hangen, en dat is een vrij rake typering.