Perry Mason S02E01: misantroop op zoek naar gerechtigheid

Foto credits: Merrick Morton / HBO

Perry Mason , de serie, weet het maar al te goed: Los Angeles - en dan vooral Hollywood - rond 1930 mag dan de plek zijn waar dromen worden geboren, het is ook waar diezelfde dromen in een hoekje gaan liggen om te sterven. Ook Perry Mason, het personage (Matthew Rhys, The Americans ), maakt zich geen illusies. In het eerste seizoen werkte hij zich op van sjofele privédetective tot een gedreven advocaat, die direct zijn allereerste grote moordzaak won. Maar de winst kwam voor zijn cliënt, de jonge moeder die werd beschuldigd haar eigen baby te hebben vermoord, te laat.

Aan het begin van seizoen twee beperkt Perry zich, samen met zijn compagnon Della Street (Juliet Rylance, The Knick ), tot civiel recht, maar ook dat is allerminst zaligmakend. ‘Wie is er verantwoordelijk voor wat er daarna gebeurt?’, vraagt hij zich grimmig af, net nadat hij een grote winkeleigenaar (Sean Astin, The Lord of the Rings ) heeft geholpen een kleine concurrent volledig te ruïneren.

Heel eerlijk: ik heb zelf de originele serie (1957-1966) nooit gezien, dus kan niet zeggen in hoeverre de serie trouw blijft aan het origineel – al betwijfel ik of de originele Mason ooit een zaak moest oplossen waarin de oogleden van een dode baby aan zijn voorhoofd waren vastgenaaid. Maar eigenlijk is die voorkennis ook niet nodig. De nieuwe serie creëert een hele rijke eigen wereld, meer film noir dan rechttoe rechtaan detective, met Matthew Rhys als een slonzige Humphrey Bogart.

Zijn Perry Mason lijkt de ultieme misantroop: altijd teleurgesteld maar nooit verrast door al het slechts waartoe zijn medemens keer op keer in staat blijkt. Maar de officier van justitie (Justin Kirk, Kidding ) prikt hier snel doorheen. ‘Achter al dat zwartgallige cynisme geloof je nog steeds in gerechtigheid.’ Dus wat staat je te doen, als cynicus met een klein hartje, wanneer de moord op een lokale prominent expres in de verkeerde schoenen wordt geschoven?