Our Planet S02E01: confronterende kijkervaring

Bioloog David Attenborough voorziet sublieme beelden van bijna poëtische tekst maar herinnert de kijker er ook aan dat al het moois dat hij laat zien zo kan verdwijnen. 

Het is eigenlijk bijzonder treurig dat bioloog David Attenborough zich op 97(!)-jarige leeftijd niet meer uitsluitend mag verwonderen over de veelzijdigheid van de natuur. De Brit, die zich al jaren geleden ontpopte als klimaatactivist, weet maar al te goed dat al die natuurlijke schoonheid met rasse schreden aan het verdwijnen is. Dus staat de eerste aflevering van het tweede seizoen van Our Planet in het teken van migratiestromen. In de openingsscène zijn al sublieme beelden te zien van kikkervisjes in een meer, pinguïns in een zee en een poema in een vallei. Ze zijn allemaal op zoek naar zelfbehoud.

‘Migratie is vitaal voor hun overlevingsstrategie’, zo merkt Attenborough op onder beelden van een gigantische kudde aan zoogdieren die in de Kalahariwoestijn bijna zwoegen naar een waterrijk moeras. Niet iedereen kan bijbenen. Het bijna poëtische commentaar van de Brit onder beelden van een waterbuffel die wordt aangevallen door vier leeuwinnen spreekt boekdelen. Het meest pijnlijk aan de seizoensopener is wanneer de documentairereeks laat zien dat zelfs op eilanden ver van de mensheid de nadelige consequenties van het bestaan van de mens al zijn aangespoeld. Plastic is de grote boosdoener.

Watervogels sterven er en masse aan. Op een onbewoond eiland ergens ver weg voeden moeders hun kinderen per abuis plastic afval. In die zin worden prachtige beelden (zoals die van een walrusvrouwtje en haar jong) voortdurend afgewisseld met de bittere realiteit. Attenborough verwondert zich nog steeds over de natuur, die in al haar schoonheid nog niet is verdwenen. Maar hij laat de kijker bewust niet te ver afdwalen. Dat kan nu niet meer. Dat maakt Our Planet tot een confronterende kijkervaring.

Our Planet S02, vanaf woensdag 14 juni in zijn geheel bij Netflix