Er mankeert nogal wat aan de eerste, ambitieuze Mandarijnstalige Netflix Original.
Ah Quan (acteur Joseph Chang wordt in Taiwanese media omschreven als een ‘hunk’) is lid van een Taiwanese triade, en raakt betrokken bij een bloederig incident. In het achtluik wordt vervolgens geschakeld tussen de hoofdpersoon in de gevangenis en zijn verleden, tussen 2019 en 2009. Er is iets met een kidnapping, en natuurlijk speelt er ook iets met een grote liefde. Het is overigens nogal een beproeving om na te vertellen wat er allemaal plaatsheeft, want de vertelstijl van Nowhere Man is chaotisch en lijkt – pun intended – nergens heen te gaan. Het is kortweg moeilijk te volgen. (Een journalist schreef over de trailer: ‘Het enige coherente aan de trailer is dat personages immer lijken te roken.’)
Nowhere Man kent weinig ademruimte, en is gemonteerd in een rap tempo. Veel scènes worden gedomineerd door actiechoreografie en testosteron. Want Ah Quan is van het kaliber zwijgzame krijger die het opneemt tegen een keur aan antagonisten. Dit alles is mooi gefilmd, en doet denken aan de films van John Woo, Martin Scorsese en Quentin Tarantino. Hoewel dat ook de achilleshiel lijkt: Nowhere Man heeft weinig eigenheid, en is misschien iets te ambitieus. En de irritante soundtrack – met vervelende electropop en voorspelbare klassieke muziek zoals In de hal van de Bergkoning van Peer Gynt – voegt ook weinig toe.
Nowhere Man is de eerste Mandarijnstalige, Taiwanese Netflix Original. Misschien leren toekomstige Taiwanese showrunners en creatievelingen van de oneffenheden uit dit drama. En telkens rijst ook de vraag; wanneer gaat Hou Hsiau-sien (een van Taiwans grootste filmmakers, google hem maar eens!) de samenwerking aan met Netflix? Want de vod-aanbieder kan wel wat verfrissende Taiwanese titels gebruiken.