Natale a Cinque Stelle: ouderwetse satire

Een driedaagse trip naar een conferentie in Boedapest is voor de Italiaanse premier Franco (Massimo Ghini) de uitgelezen kans om in de aan hem toegewezen hotelsuite eens uitgebreid te vozen met zijn maîtresse, senator Guilia (Martina Stella). Terwijl het blonde oppositielid al paradeert in haar lingerie, vinden de twee lovers een lijk dat bungelt in een raam in hun vertrek; een raam dat ook later in de film verraderlijk blijkt. Franco schakelt meteen zijn hulpje Walter (Ricky Memphis) in om het stoffelijk overschot te laten verdwijnen, zodat de media geen lucht krijgt van zijn affaire. Maar dat gaat, zoals een kluchtige komedie betaamt, minder eenvoudig dan gewenst.

Natale a Cinque Stelle (een vijf sterren-kerstmis) is grotendeels een Kammerspiel waarin Franco en Guilia hun geheimpje proberen te verhullen, met een hoop geklop en verstop tot gevolg. Twee zestigers zijn verantwoordelijk voor de regie en het scenario: oudgedienden Marco Risi en Enrico Vanzina presenteren een speelfilm die qua toonzetting en humor afkomstig lijkt uit een andere tijd. Om te beginnen is er een cameo van pornoster Rocco Siffredi, die voor het hotel een vrouw in haar billen knijpt wanneer ze samen op de foto gaan. Een van de personages zegt vervolgens (verwijzend naar Siffredi’s grote penis): ‘Hij is een grote aanwinst voor Italië.’

Hoewel Risi’s speelfilm politieke satire is, kan je je niet aan de indruk onttrekken dat aan het bovengenoemde tafereeltje maar weinig satirisch is. Evenals andere scènes waarin de focus vooral ligt bij schaars geklede vrouwen die onzinnige dingen mompelen – sowieso komen vrouwen er bekaaid vanaf. In goede politieke satire grossieren de schrijvers juist in ironie; in Natale a Cinque Stelle wordt alles dat visueel wordt gesuggereerd ook nog eens benoemd. Zo van: je eet oesters en je drinkt champagne terwijl je als politicus een sober leven voorstaat. Dat memoreert tegelijkertijd in positieve zin weer aan het lompe en effectieve spel van Louis de Funès in de jaren zeventig en tachtig.

Maar waar Funès bewust een maniakale betweter speelde, komt Ghini als de premier nooit echt van de grond – hij had het komisch middelpunt moeten zijn. Vermoedelijk zullen Italianen deze film niettemin wel weten te waarderen; het is een farce over een farce. De onderliggende boodschap in Natale a Cinque Stelle is dat populisme, het voortdurend elkaar naar de mond praten, ertoe heeft geleid dat er al tijden een lijk tussen de partijen in ligt. Als ze dit macabere nieuws met de buitenwereld moeten delen, dan zullen ze eerst hun verklaringen op elkaar moeten afstemmen. Het bereiken van consensus is in die zin, ironisch genoeg, het toverwoord.