Moonfall: Roland Emmerich sloopt de aarde. Alweer.

Foto credits: Dutch Filmworks

'Ik wil graag 150 miljoen dollar budget om een film te maken over dat de maan eigenlijk een soort hol ruimteschip is dat al heel lang boven ons hoofd hangt, maar nu uit koers raakt en op onze planeet knalt. Is dat oké?' Vooropgesteld dat je überhaupt een afspraak weet te regelen bij een solide filmmaatschappij (Lionsgate, in dit geval), dan is de kans dat je na het stellen van deze vraag door schaterlachende executives het gebouw uit wordt gejaagd vrij groot. In het geval van Emmerich was het antwoord van Lionsgate echter: 'Prima!'

Het resultaat is Moonfall , een project dat de eerdere verwoestingen van Emmerich - in films als Independence Day , The Day After Tomorrow en 2012 - achteraf nog tamelijk tam doet lijken. Patrick Wilson, die uitstekend zijn plicht doet als leading man, Halle Berry en de in grote scifi-films onvermijdelijke grijsaard Donald Sutherland doen hun best om het bespottelijke verhaal enige gravitas te geven en enige duizenden visual-effects-tovenaars doen de rest. Het slaat, zoals dat heet, als een tang op een varken allemaal, maar het ziet er goed uit en het maakt een hoop herrie. Precies wat je verlangt van dit soort films.

Er zitten amusante grapjes in de film - waarom zien we het tapijt uit The Shining hier in hemelsnaam terug als behangetje ? - en we verkneukelen ons met Emmerich voortdurend om de herhalingen waarin hij ook in deze film weer vervalt: is dit de vierde keer dat hij New York verwoest of de vijfde? Hij is zo beleefd om het nieuwe World Trade Center te laten staan, maar het Chrysler Building dumpt hij dit keer in Colorado. Dat krijg je, als de maan naar de aarde zweeft en haar zwaartekracht laat werken. Het komt allemaal doordat onze voorouders de maan hebben gebouwd in een poging om… Nou ja, in een poging om onze aandacht vast te houden. Moonfall is zijn gewicht in popcorn waard: wie valt voor rampenfilms, moet gaan kijken. De vraag of het ergens op slaat of ergens over gaat, dient te worden beantwoord met een krachtig 'neen' maar wat maakt het uit.

De vraag wat Roland Emmerich hierna in hemelsnaam nog cinematografisch kan slopen, is lastiger te beantwoorden. Onze planeet ligt aan diggelen, dus wie volgt? Het zonnestelsel? God? Of het universum misschien? Zeker is dat Emmerich ons als kijkers niet helemaal serieus neemt, maar zichzelf ook niet. Het blijft een prettige verstandhouding. Voorlopig hoogtepunt in zijn oeuvre is toch de film 2012 , maar Emmerich hoeft zich voor de feestelijke flauwekul die Moonfall is ook niet te schamen.