Mooi was die tijd

Na ruim 50 jaar zingen blikt Corry Konings (Breda, 1951) in de onregelmatig verschijnende rubriek Gedane zaken terug op een koninklijke carrière.

1966 De Mooks

In 1960 gingen mijn ouders scheiden en mijn moeder trok bij oma in, maar daar was niet genoeg plek dus werd ik bij de zus van mijn vader ondergebracht. Er was immers geen geld en dus ging ik mee met tante Riet en oom Rob. Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld. Ik legde er me bij neer en er werd verder niet over gesproken. Ik neem mijn ouders niets kwalijk, zij hadden geen keus.

Ik hield van muziek en dansen, begon op m’n 12de met gitaarles en mocht op m’n 15de naar een barretje in Sint Willebrord om te dansen. Als ik maar op tijd thuiskwam. Dat jaar werd ik gevraagd door de in Brabant en omstreken populaire De Mooks en kreeg ik verkering met een van de bandleden. Een ontzettend leuke tijd en bij de optredens kwamen toen al veel volk op af.  

1968 Corry en De Rekels

In 1967 heb ik een abortus ondergaan waar ik achteraf veel spijt van had. Tegen alle jongeren zou ik willen zeggen: denk goed na voor je zo’n beslissing neemt. Ik weet waar ik het over heb. Toen de verkering eindigde werd het spelen met De Mooks ook lastiger en ben ik gestopt. De Rekels bestonden al en gitarist Jacques Wagtmans kwam bij mij aan de deur en zei: ik hoor dat je weg bent bij De Mooks en wij zoeken nog een meisje. Kun je niet bij ons komen? Ik hield de boot af, maar beloofde dat ik een keer naar de repetitie zou komen. Tegelijkertijd had Ries Brouwers die in Sint Willebrord een platenzaak had een nummer met me opgenomen en dat aan Pierre Kartner laten horen. Ik werd door Ries aan Pierre en Annie de Reuver van Dureco voorgesteld en omdat ik toen leerde voor kapster zei ik tegen haar: ik wil best een keer je haar doen. Dat vond ze een goed idee en tijdens een knipbeurt zei ze tegen Pierre: schrijf toch eens een mooi liedje voor dat meiske.

1969 Vaarwel! Ik zal geen traan om je laten 

Via Pierre Kartner, die al nummers voor De Rekels schreef werd ik definitief gekoppeld aan de band. Dit nummer – mijn eerste Top 40-notering – paste me als een jas. Opgenomen in België met vier sporen in die tijd. Ries Brouwers heeft toen gezorgd dat deze single er kwam want hij stond garant voor 500 verkochte exemplaren. Het werd zo’n groot succes dat de platenmaatschappij dacht: we moeten maar wat meer met die Corry en de Rekels gaan doen.

1970 Huilen is voor jou te laat 

Begin jaren 70 ben ik – ik had alweer een tijdje verkering – samen gaan wonen in Chaam. Ik deed nog steeds de kappersopleiding en stond dus in de avonden op het podium. Ik dacht: als dat zingen niets wordt dan kan ik altijd terugvallen op het kappersvak. Met het uitkomen van Huilen is voor jou te laat, de hit van Pierre Kartner die 43 jaar – tot 2013 – de grootste hit in de Top 40 zou zijn, kwam alles in een stroomversnelling en koos ik definitief voor het zingen. Het veranderde mijn leven volledig, we waren elke avond weg en traden op van het uiterste noorden van het land tot diep in het zuiden.

1971 Rozen die bloeien Een mooi gevoelig liedje maar Gert Timmermans beschuldigde ons van plagiaat omdat het op Ik heb eerbied voor jouw grijze haren zou lijken. Toen zei Pierre tegen mij: Corry, wil je van die eerste noten van het refrein een iets andere melodielijn maken.’ Dat heb ik gedaan en we hebben er nooit meer iets over gehoord.

1972 Afscheid van De Rekels

Die vier Rekels hadden natuurlijk allemaal een vrouw en daar ontstond jaloezie, terwijl er niets is gebeurd hoor. Bovendien wilde ik ook solo meer doen en dat vond de rest maar niets. Ze riepen direct: dan zoeken we wel een andere Corry. Waarop ik zei: ‘Er is maar een Corry, dan zullen jullie toch met een andere naam moeten gaan werken’. Dat werd dus Hanny. Ik was zo coulant om verder alles over te dragen en toen kwam Hanny en De Rekels meteen met de hit Mario. Ik dacht wel even: shit, heb ik nou verkeerd gegokt. Eenmaal solo scoorden mijn liedjes Jij hebt me bedrogen, Jij weet toch wel wat liefde is en Tranen heb ik om jou gehuild gelukkig heel goed.

1974 De vijf van de vierdaagse

Een film van René van Nie. Ik zong het nummer Breng mij nog eenmaal naar huis ook van Pierre. Het was zo leuk om met acteurs als Jan Blaaser, Jon Bluming, John Kraaijkamp en Leen Jongewaard te werken. John Kraaijkamp probeerde me daar nog te versieren door constant overdreven aardig te doen, haha. Ik heb heel even overwogen om me op te geven voor de toneelschool in Maastricht maar het succes van de muziek trok toch meer.

1976 Ik krijg een heel apart gevoel van binnen

Zonder Rekels moest ik nieuwe arrangementen laten maken en merkte ik dat ik toch een vaste band moest hebben. Dat werd een septet van vier Italianen en drie Belgen. Die waren hartstikke goed. Na Ik krijg een heel apart gevoel van binnen volgden Adios amor en Een teken van leven. Frits Spits was zo onder de indruk van dat laatste nummer dat-ie ’m tot Alarmschijf bombardeerde.

1990 Mooi was die tijd

De grootste hit zonder de Rekels. In 2009 is er ook de gelijknamige biografie verschenen. Dat boek liep als een trein maar desondanks ging de uitgeverij failliet en kon ik fluiten naar mijn centen. Waar het geld is gebleven weet ik niet, maar de rechten liggen weer bij mij. Wie weet vul ik het nog een keer aan.

1994 Jubileumconcert Ahoy

Met mijn 25-jarig jubileum wist ik in drie maanden Ahoy in Rotterdam vol te krijgen en daar ben ik trots op. Iedereen van naam had daar gestaan en opeens sta je er zelf. Iedereen was nerveus en ik dacht alleen maar: ik ga ervoor want het is nu eenmaal afgesproken. Op het laatst kreeg ik nog een ingeving om het concert op te nemen. Het is helaas nooit uitgezonden. Misschien moet ik het binnenkort maar eens online zetten.

1999 Diep in mijn hart

Frans Bauer had al een paar hits gehad en de platenmaatschappij vroeg of ik dit nummer met hem wilde doen. Het liedje kende ik al, maar dat vertelden ze niet omdat ze bang waren dat ik er dan voor zou bedanken. Onzin natuurlijk, want als het goed is, is het goed.

Lees verder in VARAgids 46 vanaf bladzijde 30.