Modern Love S01: wat is dan moderne liefde?

Modern Love begon in 2004 als een wekelijkse column voor The New York Times. Het waren persoonlijke essays geschreven door bekende en onbekende mensen, over hun eigen ervaringen met daten, relaties, het huwelijk, de liefde en ouderschap (inzenden kan overigens nog steeds). Tien jaar later kwam er de podcast, waarin de columns worden voorgelezen door bekende namen als Kate Winslet, Uma Thurman, Issa Rae , Natasha Lyonne , Jake Gyllenhaal, Sterling K. Brown en Judd Apatow.

Afgelopen vrijdag kwam daar een tv-serie, te zien bij Amazon Prime, bij. Uit de bergen met ingezonden brieven zijn er acht gekozen, met een verhaal over de ‘jonge’ liefde tussen zeventigplusser Margot (Jane Alexander) en tachtigplusser Kenji (James Saito) (The Race Grows Sweeter Near Its Final Lap, aflevering acht), een monoloog over de problemen van daten wanneer je zoals Lexi (Anne Hathwaway) manisch-depressief bent (Take Me As I Am, Whoever I Am, aflevering drie), en het relaas van een bijzondere vriendschap tussen een conciërge (Laurentiu Possa) en een huurster (Cristin Milioti, de ‘mother’ uit How I Met Your Mother) (When the Doorman Is Your Main Man, aflevering een).

Aan de cast ligt het niet. Maar toch blijft de vraag: hoe maak je succesvol de overstap van een persoonlijke column in de ‘ik’-vorm van 1500 tot 1700 woorden naar tv? De eerste horde is de lengte. Zelfs als je de column heel langzaam leest ben je met vijftien minuten wel klaar. Een aflevering is dertig minuten. Dus zal je als maker en scriptschrijver veel zelf moeten op- en invullen.

De eerste drie afleveringen (geregisseerd door John Carney, Once) gaan dat niet zo goed af. Carney heeft in Take Me As I Am, Whoever I Am een paar leuke vondsten, zoals de scène waarin een manische Lexi in nepbontjas en een shirt vol gouden glimmers (‘ik sprankelde, letterlijk’) ’s ochtends vroeg door de supermarkt paradeert met de rest van de winkeliers als haar achtergronddansers (Anne Hathaway werkt ook heel hard mee), maar vertrouwt toch te veel op de voice-over en narratieve clichés om de boodschap over te brengen.

Vooral de dialogen tussen deze wervelende, ‘letterlijk sprankelende’ vrouw en de leuke jongen (Gary Carr) die ze bij het fruitschap ontmoet zijn teleurstellend flets na het eerste openingssalvo. Zij (snuivend aan een perzik): 'Ik heb de mijne graag stevig en sappig.' Hij: 'En zonder beurse plekken.' Hun spetterende verdere dialoog? Waarom het goed is om zelf je fruitsalade te maken, in plaats van deze voorverpakt te kopen (Hij: 'Dan is het extra vers!' Zij: 'En het is minder verspilling!'). Hun daaropvolgende conversatie over koffie is zelfs zo onweerstaanbaar gevat dat de maker het geluid van alle stemmen heeft weggedraaid en er maar een muziekje overheen heeft gezet.

Aflevering twee, When Cupid Is a Prying Journalist, is helemaal een gemiste kans. Daar heeft Carney, naast Dev Patel (Slumdog Millionaire, Lion), ook nog eens Catherine Keener en Andy Garcia tot zijn beschikking. Het is een liefdesverhaal in een liefdesverhaal, met ook nog eens referenties aan An Affair to Remember en Before Sunrise. Maar de pure romantiek komt niet verder dan Dev Patel die zich bij zijn eerste afspraakje hardop afvraagt hoe dieren in een dierentuin dat nu doen, daten, en Catherine Keener die Andy Garcia luchtigjes berispt dat hij zeventien jaar geleden haar adres is kwijtgeraakt.

Deze eerste drie afleveringen stellen ons sowieso de vraag: hoe ‘modern’ is de liefde in Modern love? In de vijftien jaar sinds The New York Times met de columns begon zijn er vooral op tv-gebied veel series verschenen die vooral ook de rauwe, rommelige kant van liefde en relaties lieten zien, series zoals Girls , Fleabag en Easy (die laat zien dat relaties en liefde juist allesbehalve ‘makkelijk’ zijn). De verhalen in Modern Love, de serie, lijken juist meer in een traditionele romkom-vorm gegoten: relatief simpel, overzichtelijk.

Twee afleveringen laten zien hoe het ook kan. Zo is er de hilarisch gênante, maar ook bitterzoete date van blonde godin Yasmine (Sofia Boutella, Star Trek Beyond , Atomic Blonde ) en olympisch piekeraar Rob (John Gallagher Jr., The Newsroom) die eindigt in het ziekenhuis (At the Hospital, an Interlude of Clarity, aflevering vijf), en het dieptepunt van het huwelijk van Sarah (Tina Fey) en Dennis (John Slattery, Mad Men ) in Rallying to Keep the Game Alive (aflevering vier), geregisseerd door Sharon Horgan ( Catastrophe , Divorce ). Vooral Fey is in topvorm als de verbitterde echtgenote die voelde dat ze altijd tweede rang zat bij Dennis’ theatercarrière. ‘Je valt precies in zijn doelgroep. In de vijftig en single’, bijt ze een fan lieflijk toe wanneer die het waagt om tijdens een familiedinertje te vragen om een selfie.

Aflevering vier en vijf houden zich nog netjes aan het script (de originele columns), maar aflevering zes en zeven permitteren zichzelf wat meer creatieve vrijheden. So He Looked Like Dad. It Was Just Dinner, Right? (aflevering zes) duikt net iets dieper in de complexe gevoelens die de jonge Maddy (Julia Garner, Ozark ) voelt voor haar dertig jaar oudere chef Peter (Shea Whigham, Joker , Homecoming , First Man ), die haar doet denken aan haar vader die tien jaar eerder overleed. De grootste kloof zit in aflevering zeven, Hers Was a World of One (ook de enige wiens titel afwijkt van het origineel: DJ’s Homeless Mommy), opnieuw geregisseerd door John Carney. Dan Savage – bekend van zijn seksadvies voor Slate – beschreef daarin zijn ervaringen met een open adoptie en de dubbele gevoelens die daarmee gepaard gingen.

Twijfels zijn er ook bij Tobin (Andrew Scott, Fleabag, Sherlock), wanneer hij en zijn partner Andy (Brandon Kyle Goodman) in zee gaan met de vrijwillig dakloze, maar ongewenst zwangere Karla (Olivia Cooke, Vanity Fair , Bates Motel , Ready Player One). Maar waar Dan Savage zelf in het slot van zijn column toegaf dat hij wenste dat de slow-motion zelfmoord van DJ’s moeder maar snel ten einde kwam – goedschiks of kwaadschiks – kent de tv-aflevering meteen al een gelukkiger einde (wees gerust: ook de echte Karla kwam uiteindelijk op haar pootjes terecht). Je snapt dat de makers voor een minder deprimerende verhaallijn kozen, en Scott en Wilde zijn geweldig samen, maar toch voelt ook deze keuze als de weg van de minste weerstand.

Ben je op zoek naar echte verhalen, lees dan de columns (of luister de podcasts) via The New York Times. Ben je op zoek naar romantische sprookjes, kijk dan de serie.