Million Pound Menu S01E01: wedstrijdkoken zonder al te veel opsmuk

Globalisatie brengt met zich mee dat mensen nog meer gaan reizen en zich in exotische of wonderbaarlijke oorden laten onderdompelen in nieuwe culinaire ervaringen. Wie eens rondkijkt in een grote Nederlandse stad, zal moeten toegeven dat het eetaanbod in twee decennia tijd mede daardoor ingrijpend is veranderd. Fijnproevers verlangen, zeker in grotere steden, bijvoorbeeld naar een Thaise groene curry in hun eigen wijk. En dan is er nog sprake van culinaire kruisbestuiving, waarin allerlei eetervaringen – oosters en westers; Mexicaans en Japans – door elkaar heen worden gehusseld. Kortom, we begeven ons – de grote rol van fastfood daargelaten – in een gouden eettijdperk.

Die kookeuforie weerklinkt in talloze kookprogramma’s, zo ook in Million Pound Menu. Het tweede seizoen van deze Britse realityshow draait wederom om investeerders die naarstig speuren naar nieuwe horecaconcepten. Drie deelnemers strijden tegen elkaar, en de winnaar mag gedurende twee dagen een pop-uprestaurant runnen, en kan zijn talenten etaleren ten overstaan van de kapitaalkrachtige geldschieters. In de eerste aflevering zien we onder meer hoe een trio, de bestierders van een foodtruck, ambities hebben om ‘meer dan een standaard curryrestaurant’ te zijn; een soort ultiem Indiaas restaurant.

Een van de potentiële beleggers trapt direct op de rem: open eerst maar een vestiging, en dan zien we wel verder. Want hoewel de algehele sfeer in Million Pound Menu sprankelend en positief is, moeten we niet vergeten dat de horeca, waar ook ter wereld, een wespennest is. Want hoewel in deze realityserie de suggestie wordt gewekt dat goede ideeën zich laten vertalen naar excellerende eetetablissementen, is dat in de werkelijkheid niet het geval. Maar Million Pound Menu draait dan ook vooral om de universele liefde voor eten, die wordt benadrukt door presentator Fred Sirieix, die menigeen zal kennen van First Dates.

Het mooie aan het Britse karakter van Million Pound Menu, is dat het dankzij de ontwapenende Sirieix (met z’n zwoele Franse accent) en het gebrek aan pompeuze kandidaten (zoals in Amerikaanse tegenhangers) vooral gaat over waar het over zou moeten gaan: culinaire innovatie, zonder al te veel melodrama.

Aan de lijst met kookprogramma’s lijkt vooralsnog geen einde te komen. Sterker nog: Netflix lijkt verliefd te zijn geworden op culinaire realitytelevisie. Wellicht omdat het voedsel is dat ons, mits heerlijk klaargemaakt, keer op keer weet te verbinden.