Mensen van het woord

Oud-nieuwslezer Maartje van Weegen blikt terug op de Journaal-reünie van enkele weken geleden. 'Gerard Arninkhof is op Paul McCartney gaan lijken.

Het is voor het eerst, dus een verrassing, dat ik een uitnodiging krijg voor een reünie van het NOS-Journaal. Iedereen is welkom: camera- en geluidsmensen, regie, productie, redacteuren, verslaggevers, correspondenten en presentatoren. De enige restrictie is dat je bij het Journaal gewerkt moet hebben in de periode 1975-1990. Vandaar dat ik ben uitgenodigd: ik kwam in 1984 bij het Halfzesjournaal, na een paar jaar verhuisde ik naar het Achtuurjournaal. Het Halfzesjournaal was niet alleen op een nieuw tijdstip, maar was indertijd ook een nieuwe formule met een wat lossere presentatie, live-interviews en iedere dag dezelfde presentator. Veel collega's dachten dat het niet ging lukken op zo'n vroeg tijdstip. Ze hebben ongelijk gekregen: het nieuwe Halfzesjournaal werd een succes.

Voor de reünie is aan iedereen gevraagd om een bijzondere herinnering met hun smartphone op te nemen en rond te sturen. Ik heb verteld over een interview vanuit de studio in Den Haag met Willem Hoekzema, staatssecretaris van Defensie in het kabinet Lubbers 1, 1982-1986. Maar hij kwam alsmaar niet opdagen; daarom hadden we geen voorgesprek en konden we niet even vooraf kennismaken, al is het maar op afstand. Op het moment suprême zat hij toch op z'n plek en het gesprek liep zonder de nodige voorbereiding met hem persoonlijk toch goed. Na afloop van de uitzending vroeg ik aan de collega's in Den Haag waarom de heer Hoekzema zo laat in de studio gearriveerd was. Hij bleek er precies op tijd te zijn geweest, maar kon z'n moeder alsmaar niet bereiken en zij moest toch weten dat haar zoon voor het eerst van zijn leven op televisie zou komen. Ach ja, tegenwoordig belt een politicus met z'n moeder als hij een dag niet op de televisie is.

De reünie is in Instituut voor Beeld en Geluid op het Mediapark in Hilversum en begint om 16.00 uur. Geen rare tijd - 90% van de reüniegangers is natuurlijk met pensioen. Nou ja, 80% misschien. Robert ten Brink, oud-presentator van het Jeugdjournaal, is nog steeds een gevierd presentator en Charles Groenhuijsen, lang de NOS-correspondent in de Verenigde Staten, hoort nu bij de vaste presentatoren van Opi. Hem herkennen, is daarom niet moeilijk. Hij is bovendien niks veranderd, alleen zijn haar is nu grijs. Bij anderen is weten wie ze zijn, is een stuk lastiger en ik wil natuurlijk meteen iedereen gedag kunnen zeggen en niet eerst op hun naamkaartje kijken. Het hangt er ook een beetje vanaf hoe levens na het Journaal verder zijn gegaan. Pia Dijkstra is prominent Kamerlid geworden, Hans Hillen - vroeger van de Haagse redactie - werd minister en is nog steeds actief in de politiek. Maar verslaggever Hugo van Rhijn is geëmigreerd naar Canada, heeft geen baard meer, is bijna kaal en twintig kilo afgevallen. Nou, dan zie je er echt anders uit.

We zijn met ruim 100 man. Aan sommigen zijn de jaren probleemloos voorbijgegaan, lijkt het. Noraly Beyer, opnieuw verliefd (ze valt bijna van de foto), is precies zoals ze altijd was. Voor Elleke van Doorn, Aldith Hunkar, Marga van Praag, geldt hetzelfde. Gerard Arninkhof is op Paul McCartney gaan lijken, vinden collega's. Alleen qua looks, want hij blijkt geen gitaar te spelen, maar probeert wel nog steeds de cello onder de knie te krijgen. Volgens mijn oud-collega's val ik, gelukkig, ook in de categorie 'weinig veranderd'. Op de foto is goed te zien dat het leven niet voor iedereen vriendelijk is geweest. Veel stralende gezichten, maar ook kwetsbare, fragiele. Dat kan ook niet anders natuurlijk, maar toch. En iedereen leeft het leven nu op zijn/haar eigen manier. Henny Stoel, de beste nieuwslezer van ons allemaal, leest nog steeds boeken in voor blinden. Geen sinecure, weet ik uit ervaring. Joop van Zijl, 87 jaar ondertussen, is nog een paar keer in de week in het Amsterdamse Concertgebouw te vinden. Regelmatig luisteren we naar hem op de concertzender, met oude programma’s uit de serie Geen dag zonder Bach. Verslaggever Pauline Broekema schrijft erg mooie boeken.

Lees verder in VARAgids 29/30 vanaf bladzijde 24.