Marvel’s Runaways S01E01-03: Pure schrijversluiheid domineert

Stripboekgigant Marvel wedt al jarenlang op verschillende paarden: het is een veelbeproefde strategie die haar vruchten heeft afgeworpen met titels als Daredevil en The Avengers. Toch zijn er de laatste tijd debacles te bespeuren, zoals het onlangs bij de Amerikaanse kabelzender ABC verschenen Inhumans en de Netflix-show Iron Fist. Marvel overlaadt en verzadigt de markt met een keur aan televisieseries. De televisieverfilming van Runaways was er zelfs nooit geweest als men niet had besloten het bronmateriaal – een immens populaire stripboekenreeks – na een jaar te beëindigen in 2004.

Er ontstond destijds een wijdverbreide handel in de exemplaren van de kortstondige serie. Waardoor Marvel haastig besloot om de verhaallijn – over een groep kinderen met superkrachten die ontdekt dat de ouders lid zijn van een kwaadaardig collectief – weer op te starten. Met ruim tien jaar later deze televisieserie tot gevolg: een evidente knipoog naar puberteit an sich. Want de makers van Runaways gebruiken vooral het adolescente karakter van de personages (Alex, Nico, Karolina, Gert, Chase en Molly) om die groeiende afstand tussen hun ouders te onderschrijven. Met superkrachten als metaforen voor de lichamelijke veranderingen die de jongelingen in deze fase van hun leven ondergaan.

Met het magisch-realistische karakter – Molly ontwikkelt een telepathische kracht van verwoesting – maskeert het lied en leed van de personages, dat toch wel centraal staat én geeft het verhaal een optater. De camera registreert twee leefwerelden: die van de volwassenen en die van de jeugd. De puissant rijke volwassenen spannen samen en voeren occulte rituelen uit in de kelders van hun in de buitenwijken van Los Angeles gevestigde megavilla’s – met een onbekend doch belangwekkend ultiem doel. Ze hebben zich uitgedost in rode gewaden en noemen zichzelf ‘The Pride’.

Karolina’s moeder zwaait de scepter over een Scientology-achtige kerk en maakt onderdeel uit van het illustere gezelschap. Haar dochter houdt er een puriteinse levensstijl op na totdat ze ook de drang voelt ‘om te rebelleren’. Zo voegt ze zich bij haar andersdenkende lotgenoten, die op een avond gadeslaan hoe een leeftijdsgenoot in het landhuis van de ouders van Alex wordt geofferd tijdens een bijeenkomst van The Pride. Prompt besluiten ze hun duivelse ouders te ontvluchten. Dat is immers de premisse van Runaways, hoewel dat nog enkele afleveringen zal duren. Het schrijversduo Josh Schwartz en Stephanie Savage – beiden bekend van tienerserie The O.C. – neemt hiervoor uitgebreid de tijd.

Over The O.C. gesproken: daarin werd de dynamiek tussen pubers óók al op tenenkrommende wijze afgebeeld. In Runaways komt die melodramatische erfenis tot uiting in flauwe grappen over 50 Shades of Grey en Fuller House en de zoetgevooisde muziek die de twijfels van de personages moeten benadrukken. Het grootste Runaway-probleem is echter de casting. Marvel had kunnen opteren voor een fijne representatieve cast. In plaats daarvan presenteren ze Ken (Chase), Barbie (Karolina) en hun vier etnische sidekicks. Dat moet dan een multiraciale club voorstellen in hedendaags Californië? En waarom mag het etnische meisje niet eens de femme fatale zijn? Waarom lijken dergelijke rollen voor eeuwig voorbestemd aan witte acteurs en wordt het witte schoonheidsideaal daarmee in stand gehouden?

Omdat verandering te veel moeite kost. Of omdat het draait om de snelle dollar. Zie ook de wijze waarop verwijzingen naar de gecorrumpeerde farmaceutische industrie, de kloof tussen arm en rijk en de verlangens van een jonge generatie uitsluitend narratieve instrumenten zijn om de oneffenheden in het scenario te verbloemen. De oplettende kijker zal zich evenwel afvragen waarom volwassenen zo lichtzinnig omgaan met de voor hun zo belangrijke vertrouwelijkheden – waarom doen ze zomaar de deur open van hun geheimzinnige ondergrondse basis als ze weten dat hun kinderen thuis zijn?

Pure schrijversluiheid domineert. Dat uit zich ook in de ‘ouderlijke’ stereotypes. Alex’ vader is een schaamteloze verwijzing naar de bonkige Suge Knight: de gewelddadige ex-manager van hiphopartiesten als Dr. Dre. Een selfmade man uit het getto dus, want de zwarte miljardair heeft zijn geld vast verdiend met gewetenloze praktijken (en niet met eerlijke handel). Chase’ vader is op zijn beurt een versie van Lex Luther – de bad guy uit Superman - die volop en zonder scrupules experimenteert in zijn laboratorium. Uit deze voorbeelden blijkt eens te meer dat Marvel – ondanks de talloze succesvolle popculturele referenties die Runaways wel rijk is – het spoor bijster is.