Luther: The Fallen Sun: rechercheur Luther weet van geen ophouden

Foto credits: John Wilson / Netflix

Wat gebeurt er wanneer je een topzwaar plot dat zich meer leent voor een miniserie in een film van 120 minuten probeert te proppen? Luther: The Fallen Sun  geeft ons het deprimerende antwoord.

Een jongeman, Callum, krijgt ’s avonds laat een dwingend telefoontje van een mysterieuze man die hem ergens wil ontmoeten. Onderweg naar deze ontmoeting verdwijnt Callum spoorloos. Wel vindt de politie de volgende dag op de plek waar hij voor het laatst is gesignaleerd een auto met een dode vrouw die zeven jaar eerder was verdwenen. Rechercheur John Luther (Idris Elba, The Wire , The Suicide Squad ) heeft maar één blik rond het plaats delict nodig om te weten: iemand heeft de jongeman hier bewust naartoe gelokt! Terwijl hij moeder Corinne (Hattie Morahan) – voorbarig – belooft dat hij haar verloren zoon terug zal vinden, wordt hij gadegeslagen door een direct in het oog springende omstander (die ook nog eens wordt gespeeld door Andy Serkis). Eén telefoontje van deze vreemdeling later en Luther zit achter de tralies voor al zijn onconventionele en misschien niet helemaal legale handelingen die hij in de vijf seizoenen van Luther , de serie, als rechercheur heeft verricht.  

En dan zijn er pas negen minuten voorbij.

Het is - helaas - een veeg teken voor de rest van de film. Keer op keer gaat de film voor grove pennenstreken in plaats van voor nuance, of het nu gaat om het verhaal - dat direct gekopieerd lijkt van een aflevering van Black Mirror  - of om de personages. ‘Je had me beloofd dat je hem zou vinden… leugenaar!’, verwijt Corinne Luther tijdens een gevangenisbezoek, daarbij gemakshalve vergetend dat je vanuit een cel nu eenmaal moeilijk op zoek kan naar iemands verdwenen zoon. Ook hoofdinspecteur Odette Raine (Cynthia Erivo, Harriet ,  Genius ) wil bij voorbaat niet naar Luther luisteren, zelfs niet wanneer hij waarschuwt dat de ontvoerder van Callum nog iets veel groters van plan is. Luther is immers een rotte appel, een gevallen zoon. Wat dat betreft was Luther: The Fallen Son  misschien een betere titel geweest.

Maar niemand is zo ergerlijk als het personage van Andy Serkis, een karikaturale slechterik die zo verachtelijk verdorven is dat je hem eigenlijk bij voorbaat niet serieus kan nemen als antagonist. Zijn David is meer boeman dan een persoon van vlees en bloed, die naast zijn baan als succesvol zakenman ook alle tijd heeft om hulpgroepen af te gaan, mensen persoonlijk te chanteren/ontvoeren/martelen/doden en heen en weer te pendelen tussen Londen en zijn geheime en zeer afgelegen schuilplaats in Noorwegen.

Had een verdubbeling van de speelduur (het vijfde seizoen van Luther duurde vier uur) van David een subtielere schurk gemaakt? We zullen het nooit weten. Maar deze formule doet niemand recht.