Lucifer S04: zegt onze favoriete duivel ons nu echt vaarwel?

Ternauwernood werd Lucifer vorig jaar van een voortijdig einde gered, toen bekend werd dat Netflix na seizoen drie het estafettestokje van FOX overnam en Lucifer in ieder geval nog een – kort – vierde seizoen zou gunnen.

Dat was goed nieuws voor de fans, zeker na de cliffhanger van seizoen drie, waarin politiedetective Chloe Decker (Lauren German, Chicago Fire) eindelijk ontdekte dat wat Lucifer (Tom Ellis, Miranda) haar altijd al vertelde ook echt waar was: Lucifer is de duivel, heerser van hel, die, om zijn vader dwars te zitten, heeft besloten even lekker lang vakantie te vieren op aarde, in Los Angeles. (Leuk detail: in één van de afleveringen van seizoen drie wordt de stem van God ingesproken door Neil Gaiman, één van de medebedenkers van het personage in de comicbook-serie The Sandman).

‘Ik ben de duivel, ik was de eerste met pappie-problemen, begon een oorlog en werd toen verbannen om te heersen over de hel', zo vat Lucifer het zelf allemaal behulpzaam samen.

Dus is uiteraard de grote vraag: wat zal Chloe doen nu ze zijn echte, duivelse gezicht heeft gezien? Haar eerste reactie, wanneer Chloe terugkomt van een lange vakantie, is, tot Lucifers grote verbazing: niets. Alles is prima, bezweert ze. ‘Het is niet alsof je me niet altijd al de waarheid hebt gezegd.’ Toch blijkt het al snel allemaal niet zo koek en ei te zijn als Chloe beweert. Want waarom reageert ze anders alsof ze met een hete pook wordt aangeraakt wanneer Lucifer amicaal een hand op haar schouder legt?

Chloe is niet de enige met existentialistische problemen. Demon Mazikeen (Lesley-Ann Brandt) heeft flink wat goed te maken, sinds ze in seizoen drie samen met Kaïn (van Abel) tegen Lucifer en haar vrienden samenspande. Detective ‘Douche’/’Doetje’ Dan (Kevin Alejandro) zit in een neerwaartse spiraal sinds de plotse dood van vriendin Charlotte (Tricia Helfer, Battlestar Galactica), en therapeute Linda (Rachael Harris, Suits) heeft opzienbarend nieuws voor engel Amenadiel (D.B. Woodside, Suits, 24). Alleen forensisch onderzoeker Ella (Aimee Garcia) is nog steeds Ella, even sprankelend en positief als altijd.

Seizoen vier ziet ook de introductie van een nieuw personage: Eva (Inbar Lavi, Imposters , Prison Break ), inderdaad die van Adam en Eva. ‘Waarom blijven ze zíjn naam altijd maar als eerste noemen?’, verzucht ze. Ze is ook een ex van Lucifer (je weet wel, toen hij een slang en zij naakt was) en de moeder van de inmiddels door Lucifer naar de hel gestuurde Kaïn (Tom Welling, Smallville).

Eva is misschien niet het meest complexe personage van de serie - die titel ging naar Charlotte, in de tijd dat ze nog bezeten werd door ‘Mammie’, de moeder van Lucifer en Amenadiel. Maar toch is deze ‘eerste en beste partygirl ooit’ meer dan alleen maar een plotmechaniek die – opnieuw – een partner zal verleiden tot onverstandige handelingen en daarmee het voortbestaan van de gehele mensheid op het spel zet. De makers – waaronder showrunner Tom Kapinos (Californication) - vinden nuance in het lot van een jonge vrouw die letterlijk is gemaakt om de echtgenote van iemand – Adam - te zijn, toen Adams eerste liefde, Lilith, moeder van Mazikeen, voor die eer bedankte. ‘Niemand heeft me ooit gevraagd wat ik wil.’

Het belang van oorzaak en gevolg is ook altijd een belangrijke drijvende kracht in Lucifer, de serie, geweest. Een terugkerend thema is ook de vraag of ‘vrije wil’ bestaat, zowel wat de stervelingen, als wat Lucifer zelf betreft. Een treffend moment daarbij is de scène tussen Chloe en Mazikeen, waarin Chloe haar acties en twijfels, na het zien van Lucifers ware gezicht, probeert te verdedigen. Het is immers nogal wat om te bevatten, als mens. Waarna ‘Maze’ haar liefelijk meedeelt dat doodgewone sterveling Linda dit allemaal ook al wist, en zij niet direct wegvluchtte op ‘vakantie’ om zich in de bibliotheek van het Vaticaan in te lezen over duiveluitdrijvingen.

Het is fijn om de hele club weer even bij elkaar te zien, en de makers hebben ook duidelijk geprobeerd om nog zoveel mogelijk wensen op hun lijstje in vervulling te laten gaan. Zo is er een aflevering over een moord op de set van de competitieve realityshow The Cabin – een kruising tussen Big Brother en Expeditie Robinson – en heeft de filmcrew veel plezier met het perfect positioneren van naakte lichamen bij een bezoek aan een naturistenkamp (er wordt in het kamp heel veel met grote stukken fruit en tennisrackets rondgelopen).

Toch blijkt tien afleveringen voor wat de makers nog willen vertellen echt te weinig (ter vergelijking: seizoen drie bestond uit 26 afleveringen), met als gevolg dat veel van de ontwikkelingen niet de rust en aandacht krijgen om ze echt recht te doen (iets waar het laatste seizoen van Game of Thrones ook duidelijk last van heeft).

Op het moment van schrijven is nog niet definitief of er nog een vijfde seizoen komt, maar seizoen vier voelt wel meer als een eindsprint dan als een tussenstop, met een verrassende, toepasselijke, maar ook erg gehaaste finish.