Loving Adults: mislukte knipoog naar Basic Instinct

Foto credits: Andreas Bastiansen / Netflix

'De liefde maakt alles kapot', mijmert een politieagent in de openingsscène van Loving Adults. En ‘moord draait bijna altijd om liefde’. Met deze holle frasen zetten de makers van deze thriller op bijna wanhopige wijze de toon: deze film moet spannend zijn. Filmmaker Barbara Topsøe-Rothenburg slaat echter van meet af aan de plank mis. Haar film – gebaseerd op een boek van Anna Ekberg dat door de twee schrijvers die achter dit pseudoniem schuilen, Anders Rønnow Klarlund en Jacob Weinreich, is bewerkt tot een filmscenario – is een gemankeerde knipoog naar thrillerklassiekers als Fatal Attraction (1987) en Paul Verhoevens Basis Instinct (1991).

Loving Adults draait om het echtpaar Christian (Dar Salim) en Leonora (Sonja Richter). Hun huwelijk komt in gevaarlijk vaarwater wanneer hun zoon wordt gediagnosticeerd met kanker en de twee erop los kibbelen. Gelukkig geneest hij – dankzij een dure behandeling in de Verenigde Staten, bekostigd door Christian, die de broodwinner is. Toch vermoedt Leonora dat er iets niet in de haak is: mag ze eens in Christians telefoon kijken? Manlief verzint snel een excuus. Het duurt echter niet lang voordat Leonora ontdekt dat Christian er een affaire op na houdt met een collega. Zij wil evenwel niet van hem scheiden: ze heeft al jaren niet gewerkt, en dan zouden het huis en de Mercedes naar hem toegaan en zou zij wellicht als 'kassière' moeten gaan werken.

Boven alles ontdekt Leonora dat Christian op z’n werk heeft gesjoemeld met de cijfers. Ze dreigt naar de politie te gaan als hij het niet uitmaakt met z’n lover. Christian duikt op zijn beurt in het verleden van Leonora en ontdekt dat haar jeugdvriendje jaren geleden op verdachte wijze om het leven kwam – zal hem een soortgelijk lot treffen? Kortom, het echtpaar bevindt zich in een patstelling, en wordt door alle variabelen gedwongen om bij elkaar te blijven. Wat volgt laat zich wel raden. Als er eenmaal geld in het spel is, dan worden mensen misschien wel pragmatisch en kil, zoveel is duidelijk. Paul Verhoeven deed het in 1991 een stuk beter.