Love Is Blind S01E01: trouwen op gehoor

Volgens de makers van Love Is Blind, is liefde blind. De deelnemers aan dit experiment zijn echter stuk voor stuk knappe mensen, want voor de derde partij - de kijker, wink, wink – moet er natuurlijk wel wat te zien zijn. Nick Lachey (een uitgerangeerde muziekartiest) en zijn vrouw Vanessa presenteren deze datingshow. Een groep mannen en een groep vrouwen kunnen via hokjes – zogeheten ‘private parts’ – met elkaar van gedachten wisselen zonder dat ze elkaar zien. Zo ontstaat de liefde – dat is althans de opzet – vanuit boeiende persoonlijkheden, in plaats van op het eerste gezicht.

Stelletjes die elkaar leuk vinden verlaten verloofd het pand en dienen binnen vier weken te trouwen. Dat is natuurlijk op het oog een onmogelijke opgave: al snel in de eerste aflevering vraagt een witte man aan een zwarte vrouw: ‘Ben jij Afro-Amerikaans?’ Ten eerste gaat de vraag voorbij aan het ideaal van het programma. Ten tweede legt dit een van de achilleshielen van de show bloot: sommige mensen willen of juist wel of juist niet met een persoon met een bepaalde huidskleur daten. Oftewel: ook in elkanders taalgebruik kan je een en ander ontwaren.

Klaarblijkelijk is er in de eerst aflevering wél een gemene deler: de deelnemers willen trouwen en zijn het traditionele daten – waarbij mensen elkaar uitkiezen op basis van een profielfoto – zat. Tegelijkertijd hebben veel deelnemers er, zeker in het begin, moeite mee om het achterste van hun tong te laten zien. Amerikanen zijn nu eenmaal van de façade ophouden: een beetje oppervlakkig lullen. Een man reageert zelfs op de vraag waar hij naar op zoek is met: ‘Een mooie vrouw die in vorm is.’ Dit is natuurlijk een banaal, en dommig antwoord. Maar wat is mooi?

Schoonheid is in het oog van de toeschouwer. Dat maakt de liefde ook zo ‘mooi’: op veel potjes passen een dekseltje; niet allemaal, treurig genoeg. Wat ook een gegeven feit is, is dat witte mensen en mensen van kleur minder snel met elkaar daten, vanwege een veelvoud aan redenen. Die barrière moet zeker geslecht worden: dat staat buiten kijf. Maar Love Is Blind slaat daarin - als je soms aan elkaars dialecten al een afkomst kunt opmaken – de plank mis. De datingshow is in dat opzicht voor millennials een wanhopige poging tot een perfect huwelijk. Ze – hoewel ondergetekende ook een (getrouwde) millennial is – hebben evenwel te veel datingshows en romantische komedies gekeken: dat perfecte huwelijk is non-existent.