Lore S02: Aaron Mahnke, waar ben je?

Er was eens een man genaamd Aaron Mahnke, die in 2015 begon aan zijn podcast Lore, gewijd aan non-fictie gruwelverhalen. Iedere episode was een opzichzelfstaand eng kampvuurverhaal. Het feit dat de verhalen waargebeurd waren, maakte ze nog gruwelijker en grimmiger. Mahnke praatte over kannibalisme in Canada en over de heksenjachten in Amerika (die van voor Trump dan). Over een vuurtorenwachter, die maandenlang met zijn dode collega vastzat op een afgelegen eiland. En over seriemoordenaar H.H. Holmes, wiens lugubere ‘moordkasteel’ later de inspiratie zou zijn voor James March (Evan Peters) en zijn hotel in American Horror Story: Hotel.

Diverse prijzen en mooie boekendeals later kwam er vorig jaar ook een tv-serie, met in het eerste seizoen onder meer aandacht voor Dokter Walter Freeman (Colm Feore), de man die bij geesteszieke patiënten met een ijspriem via het oog in hun hersenen wroette, in de hoop ze ‘beter’ te maken. En voor de Ierse Michael, die hartstochtelijk geloofde dat zijn vrouw, Bridget Cleary, niet zijn vrouw, maar een ‘changeling’ was. (Zijn bewijs: ze begon opeens zwarte netkousen te dragen!).

Ook het tweede seizoen bevat weer zes verhalen die vreemder – en fantastischer – zijn dan fictie. Zoals die over het leven van Jack Parsons (Josh Bowman), zowel een raketgeleerde als een beoefenaar van seksmagie (en een goede vriend van L. Ron Hubbard, grondlegger van Scientology). Of wat te denken van de Hongaarse Gravin Elizabeth Bathory (Maimie McCoy), een kruising tussen een vrouwelijke Dracula en de stiefmoeder van Sneeuwwitje, die geloofde dat maagdenbloed haar eeuwig jong – en de mooiste – zou houden. Tot haar gevangenneming zou ze zo’n zeshonderd maagden hebben gedood. Die prestatie leverde haar een vermelding in het Guinness Book of Records op, als meest productieve vrouwelijke seriemoordenaar ooit.

Dergelijke details vormen een belangrijk onderdeel van wat de podcasts zo intrigerend maken. In het eerste seizoen zijn die elementen ook grotendeels bewaard gebleven, mede dankzij de voice-over van Mahnke, een belezen gids met een schatkist vol triviale feitjes. Zo begint de zesde episode van het eerste seizoen met een anekdote over een beroemde buikspreker, die zo’n hechte band had met zijn pop, Charlie, dat hij hem tienduizend dollar naliet, en zijn dochter niets. De dochter in kwestie? Candice Bergen ( Murphy Brown , The Book Club).

In het tweede seizoen is gekozen Mahnke’s voice-over weg te laten – al krijgen we wel een voice-over van Jack Parsons. Zonde. Want al is het format van het eerste seizoen, en het staccato en enigszins eentonige stemgeluid van Mahnke, even wennen, het bevat wel veel wetenswaardigheden. Mahnke's nieuwsgierigheid was in het eerste seizoen de leidraad, de animaties en reconstructies waren meer ter illustratie.

Heel soms komt Mahnke's ‘stem’ – in de vorm van informatieve stukjes tekst – nog even door, zoals aan het einde van de episode over William Burke (Emmett J Scanlan) en William Hare (Emmet Byrne), twee mannen die in 19e eeuws Ierland een wel hele creatieve manier hadden gevonden om de anatomiezalen van vers oefenmateriaal te voorzien (in die tijd mochten namelijk alleen de dode lichamen van misdadigers, zelfmoordenaars en wezen worden gebruikt). Want, hoe verser het kadaver, hoe meer er werd betaald. En veel verser dan net-vermoord kreeg je ze niet. Toen Burke en Hare werden opgepakt ging Hare voor immuniteit en biechtte zestien moorden op. Burke werd opgehangen. De aflevering eindigt op een ironische noot, die niet zou misstaan in één van de volwassen verhalenbundels van Roald Dahl: zijn lichaam werd gedoneerd aan de wetenschap en zijn skelet is nu nog steeds te zien in het Anatomiemuseum in Edinburgh; het meest winstgevende lijk van allemaal.