Alles over tv, series, films en podcasts
Leve Stax en Toine! (en alle andere journalisten)
31-03-2020
• leestijd 2 minuten
•
57 keer bekeken
• 
COLUMN CLAUDIA DE BREIJ
Soms is er een crisis voor nodig om te waarderen wat je hebt.
De coronacrisis laat ons voelen dat het wáár is. Dat wat we altijd wel zeiden omdat we vonden dat dat netjes was om te zeggen, echt waar is. De schoonmaker is van levensbelang. De vuilnisman is van levensbelang. De dokter – dat hoef ik er niet eens bij te zeggen. De politicus, de echte, de democraat, is ons baken in bange tijden.
Maar naast die betrouwbare bestuurder (kort geleden zouden deze twee woorden na elkaar nog klinken als een grapje) is ook de gedegen journalist aan een her- waardering toe, wat mij betreft.
Want wat ben ik ze dankbaar, van Volkskrant tot Telegraaf en van AD tot NRC en alle anderen. Wat is het fijn dat die krant er elke dag gewoon weer komt. De journalisten, de drukkers, de bezorgers, wat heb ik ze nodig.
En dan de tv-makers! De televisie is ineens weer zo belangrijk als in de jaren 80. Als een knapperend haardvuur in het midden van de kamer, waar we al tijden alleen maar in een hoek van het huis met een laptop on demand dachten het ding niet meer nodig te hebben. Maar de goeie ouwe televisie brengt ons nu de informatie, de lol en de afleiding die we nodig hebben. Van Troost-tv tot Nieuwsuur, het helpt ons deze crisis door.
En dan de radio!
Ik hou van de radio, altijd al, maar nu blijkt het voor de zoveelste keer een onverwoestbaar medium. Radio verandert ook nauwelijks, vergeleken met tv. Er was toch al geen publiek en de gasten zaten al aan de andere kant van de tafel met een eigen microfoon. De radio biedt steeds de snelste informatie en mooie, intieme troost. Omdat je alleen thuis bent, huishoudelijke taken aan het uitvoeren die je pre-corona altijd uitbesteedde, kun je op je gemak horen hoe mooi dat ene liedje is, hoe wijs die ene wetenschapper, hoe aangenaam scherp die journalist doorvraagt.
En waar ik een paar weken geleden hier mopperde over het middagprogramma van Stax en Toine wil ik deze plek nu gebruiken om tot inkeer te komen. ‘De ondraaglijke lichtheid van Stax en Toine’, daar mopperde ik over. Niet dat Dionne en Van Peperstraten zélf onnozel zijn, integendeel, maar dat de onderwerpkeuzes in het middagprogramma een nieuws- en actualiteitenzender onwaardig waren. Maar ja. Toen kwam het virus. En als we ergens géén last van hebben deze dagen, is het van te veel lichtheid. Dat is te merken aan het programma. De makersare rising to the occasion, maken er het beste van met informatie én troost. Dionne en Toine tonen zich geïnteresseerde en betrokken interviewers en houden het programma in evenwicht. Hulde!
Soms is er een crisis voor nodig om te waarderen wat je hebt.
Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!
De coronacrisis laat ons voelen dat het wáár is. Dat wat we altijd wel zeiden omdat we vonden dat dat netjes was om te zeggen, echt waar is. De schoonmaker is van levensbelang. De vuilnisman is van levensbelang. De dokter – dat hoef ik er niet eens bij te zeggen. De politicus, de echte, de democraat, is ons baken in bange tijden.
Maar naast die betrouwbare bestuurder (kort geleden zouden deze twee woorden na elkaar nog klinken als een grapje) is ook de gedegen journalist aan een her- waardering toe, wat mij betreft.
Want wat ben ik ze dankbaar, van Volkskrant tot Telegraaf en van AD tot NRC en alle anderen. Wat is het fijn dat die krant er elke dag gewoon weer komt. De journalisten, de drukkers, de bezorgers, wat heb ik ze nodig.
En dan de tv-makers! De televisie is ineens weer zo belangrijk als in de jaren 80. Als een knapperend haardvuur in het midden van de kamer, waar we al tijden alleen maar in een hoek van het huis met een laptop on demand dachten het ding niet meer nodig te hebben. Maar de goeie ouwe televisie brengt ons nu de informatie, de lol en de afleiding die we nodig hebben. Van Troost-tv tot Nieuwsuur, het helpt ons deze crisis door.
En dan de radio!
Ik hou van de radio, altijd al, maar nu blijkt het voor de zoveelste keer een onverwoestbaar medium. Radio verandert ook nauwelijks, vergeleken met tv. Er was toch al geen publiek en de gasten zaten al aan de andere kant van de tafel met een eigen microfoon. De radio biedt steeds de snelste informatie en mooie, intieme troost. Omdat je alleen thuis bent, huishoudelijke taken aan het uitvoeren die je pre-corona altijd uitbesteedde, kun je op je gemak horen hoe mooi dat ene liedje is, hoe wijs die ene wetenschapper, hoe aangenaam scherp die journalist doorvraagt.
En waar ik een paar weken geleden hier mopperde over het middagprogramma van Stax en Toine wil ik deze plek nu gebruiken om tot inkeer te komen. ‘De ondraaglijke lichtheid van Stax en Toine’, daar mopperde ik over. Niet dat Dionne en Van Peperstraten zélf onnozel zijn, integendeel, maar dat de onderwerpkeuzes in het middagprogramma een nieuws- en actualiteitenzender onwaardig waren. Maar ja. Toen kwam het virus. En als we ergens géén last van hebben deze dagen, is het van te veel lichtheid. Dat is te merken aan het programma. De makersare rising to the occasion, maken er het beste van met informatie én troost. Dionne en Toine tonen zich geïnteresseerde en betrokken interviewers en houden het programma in evenwicht. Hulde!
Soms is er een crisis voor nodig om te waarderen wat je hebt.
Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!
Praat mee
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Ontvang elke werkdag de beste kijktips met de Avondeditie-nieuwsbrief
