La Casa de Papel S04E01-05: zitten de gijzelnemers nu echt klem?

Het derde seizoen eindigde met een zinderende cliffhanger: Lissabon (Itziar Ituño) werd gearresteerd, De Professor (Álvaro Morte) sloeg op de vlucht en Nairobi (Alba Flores) werd neergeschoten door een scherpschutter. Is er voor de in rode pakken uitgedoste gijzelnemers nog een oplossing voorhanden? Of zitten ze ditmaal echt klem? Het is knap hoe showrunner Álex Pina van het derde seizoen een soort kopie wist te maken van het eerste seizoen. Met ditmaal niet het gebouw van de Spaanse Munt als plaats van handeling, maar de Centrale Spaanse Bank in Madrid. Alsof de personages maar in een ding excelleren: overvallen plegen.

Het is ook een ironische gewaarwording: je kan Pina ervan betichten dat zijn aanpak weinig authentiek is, door de kijker nog eens min of meer hetzelfde voor te schotelen. Maar we hebben eveneens te maken met een paradox. Want is dit niet wat de diehard La Casa de Papel-fan wil zien? Hoe Tokyo (Úrsula Corberó) en de zijnen onder hoge tijdsdruk een oplossing moeten zoeken om een karrevracht goud weg te loodsen uit het pand terwijl ze worden belegerd door bloeddorstige Spaanse troepen? Dat wil zeggen: La Casa de Papel is zo spannend omdat er telkens iets op het spel staat: de buit én de liefde.

De Professor en zijn obstinate volgelingen houden van elkaar – La Casa de Papel is een broeikamer voor moeizame romances – én van het plan. En soms van beide. Soms prevaleert het plan, dan gaat de romantiek voor. En dan is er de liefde van de kijker voor het drama; een beetje vergelijkbaar met verliefd worden op een fout type. Je weet dat het elk moment in de soep kan lopen, en toch waag je er weer een date aan. Zie bijvoorbeeld Denver (Jaime Lorente): hij kan ontzettend lief zijn, maar onder akelige omstandigheden ontpopt hij zich als een iets te temperamentvolle bruut.

Overigens onderscheidt het vierde seizoen van La Casa de Papel zich ook van eerdere seizoenen. Met veel vernuft introduceren de makers een nieuwe, hoewel bekende, onderhandelaar. En er manifesteert zich een ijzige aartsvijand. Die de gijzelnemers van binnenuit zal proberen te bestrijden.

Mede dankzij de hectische verhaalstructuur zie je als kijker weleens de oneffenheden over het hoofd. Zoals volstrekt onrealistische schietpartijen en zwarte gaten in de plot. Hoewel de makers die laatstgenoemde putten telkens dempen met vakkundig bedachte flashbacks – waarin vraagstukken nauwgezet worden beantwoord. Overal valt wel een mouw aan te passen, lijkt het devies. Zeker wanneer de kijker even de andere kant opkijkt. Dan lijken de makers, en de overvallers, overal mee weg te komen.