Knock Down the House: schijnwerper op een historisch moment

‘Voor elke tien afwijzingen krijg je één toewijzing. Zo win je alles’, geeft Alexandria Ocasio-Cortez als waardevolle les mee aan haar jonge nichtje. Het duo deelt op een koude dag in New York flyers uit ter promotie van haar kandidaatschap in de midtermverkiezingen.

In 2016, vlak na de presidentiële verkiezingen, gingen de progressieve organisaties Brand New Congress en Justice Democrats op zoek naar buitenstaanders (ofwel mensen die van beroep geen politicus waren) om het twee jaar later in de tussentijdse verkiezingen op te nemen tegen de gevestigde politieke orde (en om het Amerikaanse Congres minder wit, mannelijk en rijk te maken). De documentaire Knock Down the House volgt vier Democratische kandidaten die in 2018 bij de Amerikaanse midtermverkiezingen een zetel willen veroveren in het Huis van Afgevaardigden (het Congres).

De kandidaten hebben een aantal overeenkomsten: vooruitstrevende idealen, een ogenschijnlijk onverslaanbare tegenstander, en een doorslaggevende persoonlijke gebeurtenis die de motor is voor hun nieuwe politieke pad. De uiteindelijke ster van de verkiezingen, Ocasio-Cortez, benadrukt de strijd van de werkende klasse en de immigranten. Na haar studie ging ze aan de slag als serveerster om haar moeder te helpen om de hypotheek op het ouderlijk huis te betalen. De verpleegster en pastoor Cori Bush uit Missouri werd beïnvloed door de moord op Michael Brown, en zag vier jaar later in Ferguson dat het politiegeweld nog niet was afgenomen. Paula Jean Swearengin uit West-Virginia, dochter van een mijnwerker, zag met lede ogen aan hoe de steenkoolindustrie het milieu in haar directe omgeving vernietigde, en familie en vrienden ziek werden door het zware werk. En de voormalige financieel directeur Amy Vilela uit Nevada zag de tekortkoming van de sociale zekerheid, nadat haar dochter stierf aan een longembolie omdat ze geen verzekering had.

Regisseur Rachel Lears (The Hand That Feeds) volgt de kandidaten van de eerste campagnedagen tot aan de verkiezingsnacht, en daarna. De camera zit dicht op de huid van de vrouwen, wanneer ze naar zowel lege als drukbezochte evenementen gaan om hun boodschap uit te dragen. Lears had het succes van Ocasio-Cortez niet kunnen voorspellen, maar des te verder haar campagne vordert, verschuift ook (enigszins logischerwijs) de focus van de documentaire. Dit is deels jammer omdat de structuur van de documentaire erop gericht was om alle kandidaten goed aan het licht te laten komen – ook al hebben ze dan niet het uiteindelijke succes van Ocasio-Cortez. Daarnaast had Lears meer aandacht kunnen besteden aan het zoekproces en de ondersteuning van de kandidaten door de progressieve organisaties Brand New Congress en Justice Democrats.

De populariteit van Ocasio-Cortez was onvermijdelijk. Ze is jong, intelligent, vlotgebekt, en een kandidaat uit de arbeidersklasse. Ze wil vechten voor de problemen waar haar buurtbewoners mee worstelen: lonen, ziektekostenverzekering, en de wanhoop over het immigratiebeleid van het land. Lears toont haar opkomst, de hobbels die ze dient te overwinnen, en de afwijzende houding van haar tegenstander Joe Crowley. Eén van de meest opmerkelijke momenten in de documentaire is wanneer de ervaren politicus Crowley zelf afziet van een campagnedebat en een vertegenwoordiger stuurt. Het onderstreept dat hij geen waarde hechtte aan de boodschap van zijn 29-jarige tegenstander – en dat had hij beter wel kunnen doen.

‘De macht daarbuiten is een illusie', geeft Ocasio-Cortez overtuigend aan tijdens een publiek forum. Haar overtuigingskracht heeft gewerkt: ze is nu de jongste vrouwelijke afgevaardigde aller tijden. Toch is de subtekst in de documentaire dat ze eerder een uitzondering is, niet de regel.

Knock Down the House toont de kracht van grassroots-campagnes: enthousiaste en idealistische burgers en vertegenwoordigers, die samen een vuist maken om een deuk te slaan in het bastion van de gevestigde orde.