Klassieke schoonheid

Door Robert Gooijer

Je moet ervan houden: slasherfilms. Het is een subgenre in horror dat vanaf de jaren 70 weelderig begon te tieren, met vooral een jong publiek dat het leuk vond om te kijken naar vreselijk ongeloofwaardige en bloederige verhalen over tieners die door een meestal gemaskerde psychopaat één voor één worden uitgemoord met kettingzagen, bijlen, messen en eigenlijk alles waarmee je kunt slaan of steken. Hoewel de films zeker spannend zijn, gaat het liefhebbers toch ook vooral om het overdreven en bijna komische geweld; het is niet goed mogelijk de films totaal serieus te nemen. Het slashergenre is een beetje de moderne variant van het aloude Grand Guignol theater, dat eind negentiende eeuw in Parijs ook de toeschouwers vermaakte met extreem gore en gewelddadige toneelopvoeringen; bloederige horror als entertainment, kortom. Niet voor iedereen, maar de films hebben wel wat.

Je hebt ze in soorten en maten Hitchcocks Psycho was in 1960 door de douche-scène een vroege en kwalitatief hoogstaande combinatie van slasher en thriller en de eerste Halloween-film was in 1978 de start van een ware hausse aan veel buitenissiger slashers, waarin keer op keer het meest zedige meisje van een groepje tieners als laatste overblijft. De zogenoemde ‘final girl’, die het meestal als enige ook overleeft. Jamie Lee Curtis was en is nog steeds de meest memorabele final girl in de bioscoop, fameus om haar vermogen om tijdens de moorden die gepleegd worden je oren van je hoofd te schreeuwen van angst; vandaar de term scream queen. Ook nu nog, want hoewel ze geen meisje meer is, is Curtis op dit moment in Halloween ends te zien, de twaalfde (!) film in de reeks, waarin Curtis voor de zevende keer de rol van Laurie Strode speelt die, zoals de titel suggereert, nu eindelijk definitief afrekent met haar gestoorde Nemesis, de gemaskerde wraakzuchtige seriemoordenaar Michael Myers. Hoewel Curtis al eerder aangaf te willen stoppen met de rol, liet ze zich toch telkens weer overhalen, tussen haar andere filmrollen door. Maar zoals dit is echt, echt de laatste Halloween-film omdat Michael Myers eindelijk en memorabel grotesk het onderspit delft.

Curtis kreeg de rol doordat ze opgroeide temidden van films en filmmakers; haar ouders waren Tony Curtis, vooral bekend van zijn rol tegenover Marylin Monroe in Some like it hot van regisseur Billy Wilder, en Janet Leigh die, toen dochter Jamie Lee twee jaar oud was, de hoofdrol in Psycho speelde. Er is een directe link tussen haar moeders rol in Psycho, die vroeg in de film in de douche doodgestoken wordt, en Curtis’ rol in Halloween: de producer en mede-scenarist van die film, Debra Hill, vond moeder Leigh in Psycho zo goed dat dat ze Jamie Lee als eerste vroeg voor de rol van Laurie Strode. Curtis was toen net gestopt met studeren om een filmcarrière te starten. Ze had al wel een rolletje in de komische tv-serie Operation petticoat – haar vader Tony speelde eerder in de bioscoopversie maar Halloween zou haar speelfilmdebuut worden. Haar screentest voor Halloween was een succes en regisseur John Carpenter durfde het aan om een redelijk onbekende actrice te casten in de hoofdrol.

In die rol zie je meteen de eigenschappen die haar tot een bijzondere actrice maken. Ze heeft, ook in deze toch wat ridicule rol, een ernst die ze in de rest van haar carrière ook uitstraalt, ook in haar mindere films. Het heeft iets te maken met de oogopslag en haar mond, met de karakteristieke brede bovenlip en ietwat naar beneden staande mondhoeken, en met haar stem, die laag en prachtig is. Ze straalt een grote ernst en soms ook een diep verdriet uit, die haar horrorrollen een gewicht meegaven dat ontbrak in andere slashers.

Lees verder in VARAgids 43 vanaf bladzijde 33.