Kijken: The Wolfpack

 

Zelf dacht filmmaakster Crystal Moselle dat The Wolfpack (2016) ‘een schattige film zou worden, over een paar excentrieke jongens, die de ambitie hadden een film te maken om zo in Hollywood terecht te komen.’

Het liep anders.

Moselle ontmoette de broertjes Angulo (6 pubers tussen de 11 en de 18 jaar oud) in 2010 in de East Village. ‘Een van hen rende op straat langs me,’ vertelt ze in een tv-interview. ‘Hij droeg een strak gesneden pak en ik dacht: wie is dát? Direct daarna volgde de rest. Allemaal in pak en met lange paardenstaarten, heel speels en wild. Instinctief volgde ik ze. Ik vroeg: waar komen jullie vandaan? Ze waren erg verlegen. Toen vroeg een van hen: wat doe jij voor werk? Nadat ik vertelde dat ik films maakte, zei hij: wij zijn geïnteresseerd in de filmbusiness. Hij vertelde dat ze thuis shot voor shot Hollywoodfilms naspeelden. Op die manier, via onze gezamenlijke liefde voor film, werden we vrienden. Ik had geen idee wat hun achtergrondverhaal was.’

Na een maand of zes veranderde dat. Een van de jongens vertrouwde haar toe: ‘Weet je, jij bent onze eerste vriend.’ Moselle: ‘Vanaf toen wist ik definitief dat er iets niet pluis was.’ Wanneer Moselle een paar maanden later voor het eerst bij de broers thuis komt, ontdekt ze dat de jongens (er is ook 1 dochter maar die komt niet in beeld) home schooled zijn en bijna nog nog nooit zijn buiten geweest. Moselle: ‘Dat was echt bizar. Een van de broers, Mukunda, vertelde mij dat hij ooit het huis was ontvlucht met een Michael Myers-masker op. Ik zei: ontvlucht? En waarom met een masker voor?’ Beetje bij beetje ontdekte ik dat dit geen schattig verhaal was, maar dat deze jongens een donker geheim met zich meedroegen: ze werden hun hele leven – vanaf dat ze melktanden kregen tot aan volwassenwording – gevangen gehouden door hun vader.’

Vader Oscar en moeder Susanna ontmoetten elkaar in Peru. Susanna, een Amerikaanse hippie-toeriste, en Oscar (een lokale gids) werden verliefd en verhuisden naar Amerika. Ze settelden zich na de geboorte van de eerste kinderen in Manhattan, op de arme Lower East Side. Daar woont het gezin sindsdien op de 16de verdieping van een troosteloze flat, in een appartement niet groter dan 300 m2. Vader – een oud Hare Krishna – wantrouwt de buitenwereld en wil zijn kinderen tegen de grote boze wereld beschermen. Hij is de enige die de sleutel heeft en die naar buiten gaat om boodschappen te doen. Soms komt het gezin een heel jaar niet buiten. ‘In de winter sowieso nooit, in de zomer af en toe. Maar we mochten pertinent met niemand praten. Ik herinner me één jaar dat we überhaupt het appartement niet verlaten hebben,’ vertelt Mukunda kalm tegen de camera.

De enige vrijheid die de kinderen genieten, zijn films. De hele dag kijken ze tv, ze zien er meer dan 10.000.‘Films zijn magisch voor ons,’ zegt Mukunda. ‘Het was onze enige vlucht uit het benauwde appartement. Via films leerden we de buitenwereld kennen.’ De films werden vervolgens nagespeeld. Met scripts die woord voor woord uitgeschreven waren en met kostuums, maskers en sets, gemaakt van oude yogamatten en cornflakesdozen. Alles werd opgenomen. Moselle gebruikt die oude homevideobeelden in de film.

Climax is het moment dat Mukunda voor het eerst ontsnapt. Op een ochtend in 2010 wordt de dan 15-jarige jongen wakker. Mukunda: ‘Het was een zaterdag. Ik dacht: nu moet ik het doen, anders doe ik het nooit meer.’ Hij wacht tot zijn vader weggaat, boodschappen doen. Dan zet hij Michael Myers ijshockeymasker uit de film Halloween op. ‘Ik probeerde zo te voorkomen dat mijn vader me zou herkennen, mocht ik hem tegen het lijf lopen. Daar ging ik. Het moment dat ik de deur opendeed, bonkte mijn hart zo hard.’

Mukunda kent zijn eigen adres niet eens. Hij vertelt hoe hij steeds achterom keek, zodat hij nog wist waar hij woonde.

Al binnen 20 minuten wordt hij opgepakt. In de supermarkt en bank waar hij nieuwsgierig naar binnen wandelde, waren de omstanders doodsbang van de gemaskerde jongen. Mukunda: ‘Er kwam een ambulance. Ik vond het fantastisch, dat had ik wel eens in een film gezien.’ Hij verblijft een week in een psychiatrisch ziekenhuis. Vanaf dat moment wist vader Oscar dat hij de controle kwijt was, vertelt de regisseur. De betovering was verbroken, er was geen weg meer terug. ‘En toen ontmoetten ze mij.’

The Wolfpack is geen mooie film. Het is vrij houtje-touwtje, met allerhande homevideo-materiaal in elkaar gezet. Maar het verhaal is verbijsterend. Onvoorstelbaar. Maar Crystal Moselle heeft het in beeld gebracht. Er rijzen talloze vragen. Want zijn deze ouders niet strafbaar? Hoe verknipt zijn de jongens – ondanks dat ze zelf zeggen geen trauma overgehouden te hebben aan hun jarenlange opsluiting? Moet je zulke mensen wel een podium geven? Moselle neemt nergens een standpunt in. Dat is irritant, maar tegelijkertijd ook knap. Het resultaat is een intrigerende film met een stel excentrieke, welbespraakte jonge mannen. Maar overal voel je de griezelige aanwezigheid van de van hun vader, dat een diepe zwaarte aan de The Wolfpack geeft. Want want is verder er allemaal gebeurd tussen die vier muren? En wanneer je de moeder herhaaldelijk het isolationisme van de vader goed probeert te praten, lopen de rillingen je over de rug. Het was een manier om de broertjes Angulo te beschermen tegen de misdaad en andere verschrikkingen van de buitenwereld. Een verregaande maatregel, en dat snappen de jongens zelf ook.

De scène aan het einde van de film, waarin Susanna haar eigen moeder voor het eerst in twintig jaar aan de telefoon krijgt, spreekt boekdelen. Natuurlijk heeft dit afgezonderde leven gruwelijk diepe wonden geslagen. En nog veel meer dan dat. Daar is geen opgeheven vingertje van de regisseur voor nodig.