Kevin Hart’s Guide to Black History: Kevin Hart doet Klokhuis

De geschiedenis is geschreven door winnaars, zo luidt de uitdrukking. En wie terugblikt op het verleden zal moeten concluderen dat zwarte Amerikanen daar tot voor kort niet toe behoorden. Een van de uitkomsten in Kevin Hart’s Guide to Black History is dan ook dat het (schaarse) succes van (veelal onderdrukte) zwarte Amerikanen systematisch is gekaapt door witte Amerikanen. Dit is geen nieuwe openbaring, maar Hart maakt er een informatief, educatief en onderhoudend uur (kinder)televisie van, waarin hij zijn ‘dochter’ uitlegt wie Harriet Tubman (ze hielp zeventig slaven ontsnappen in de 19 e eeuw) en Mae Jamison (de eerste zwarte astronaute) zijn.

Harts kwieke visie op de zwarte helden uit de historie wordt afgewisseld met bijzonder speelse reconstructies, die qua sfeer en slimheid doen denken aan Het Klokhuis. Zo zien we oorlogsheld en latere politicus Robert Smalls verkleed als witte soldaat van het Geconfedereerde Leger tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. Pas als hij zijn grijze hoed afdoet, ziet zijn familie dat hij een zwarte man is. Het is kolderiek, maar het werkt wel. Dan wordt er weer geschakeld naar Harts riante villa, waar zijn dochter, gespeeld door Saniyya Sidney, eerder al een bord naar de televisie heeft gegooid tijdens een kijkbeurt van 12 Years a Slave.

Hart vertelt haar: ‘Er is meer zwarte geschiedenis, dan geslagen worden met een zweep.’ In de slaapkamer noemt hij ook een rijtje beroemdheden, waaronder Prince. Opvallend genoeg allemaal niet lang van stuk, net als de komiek zelf. Zo krijgt Harts perceptie van zwarte helden ook iets frivools, net als de anekdotes van zijn dochter over Guitar Hero, na een bloemlezing over de legendarische bluesgitarist Robert Johnson – die op een kruispunt zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor ongeëvenaard gitaartalent. De passage over Matthew Henson, de rechterhand van ontdekkingsreiziger Robert Peary, is echter een knap staaltje geschiedvervalsing.

Henson beweerde in 1909 de eerste te zijn die de Noordpool had bereikt, een prestatie die vervolgens aan zijn witte baas Peary werd toegeschreven. Maar uit recenter historisch onderzoek blijkt echter dat beide heren hun plek van bestemming nimmer bereikten. Maar ach, dat is het punt natuurlijk ook niet. Het punt is wel: het eren van zwarte grootheden tijdens de Black History Month, die traditiegetrouw in februari plaatsheeft in de Verenigde Staten, evenals tijdens de Oscars. Voor het laatstgenoemde prijzencircus werd Hart uitgenodigd als presentator en vervolgens weer de laan uitgestuurd, nadat er een keur aan homofobe tweets van diens hand werden ontdekt.

Sindsdien is hij ijverig bezig zijn reputatie te verbeteren, zoals de steun die hij onlangs uitsprak voor Empire-acteur (en homoseksueel) Jussie Smollett, die eind januari door gemaskerde mannen die racistische uitspraken deden werd aangevallen. Ook deze Guide to Black History zal wellicht bijdragen aan het herstel van Harts naam. Hoe dan ook laat de kleine grappenmaker zich hier van zijn grootste kant zien.