Kevin Hart: Don’t F**k This Up: onuitstaanbare autobiografie

In 2018 trok komiek Kevin Hart zich terug als presentator van de Oscars. Het was een klus waar hij zich enorm op verheugd had, maar uit het verleden opgerakelde homofobe tweets en grappen bleken desastreus voor zijn reputatie. Temeer omdat Hart weigerde oprechte excuses te maken. Hoewel hij toegaf van mening te zijn veranderd.

Kevin Hart: Don’t F**k This Up begint met deze roemruchte passage uit zijn carrière. En belooft een antwoord te geven op de misstappen die hij rond 2009 beging. In de opening zien we beelden van Harts publicist die hem vertelt dat Bryan Cranston niet meer met hem wil samenwerken. De grote acteur heeft een show op Broadway, en de New Yorkse theaterwereld is een bastion van de LHBT-wereld. Logischerwijs wil de Breaking Bad-ster niet meer met de als homofoob bekendstaande grappenmaker worden geassocieerd (want het zijn ook de LHBT-mensen die kaartjes afnemen, zo suggereert de publicist – en alles draait in de VS om de ‘hard buck’).

De scène is een vernuftig toonbeeld van hoe beroemdheid prompt kan afbrokkelen. Vervolgens zien we Kevin Hart in het heden en het verleden, het is een zoektocht, zoals gezegd, naar antwoorden voor zijn uitlatingen van toen. Hij is een drukbezet man: sporten, voice-over werk, en dan naar de kapper. Altijd bezig, altijd met de telefoon in zijn hand. Tegelijk gebruikt hij dit ook als een excuus, en laten we wel wezen: hij is geen moeder Teresa die zijn dagen doorbrengt als nederig mens. Hij kiest er zelf voor.

Maar waarom al die drukte? Al die bezigheden? Al die disciplines? – podcasts, films, stand-up-specials. Welnu, omdat hij bang is ooit op zwart zaad te komen zitten, zo vertelt hij tijdens een interview. Wat een quatsch. Naar verluidt verdient Hart zo’n dertig miljoen dollar per jaar. Menig pensioenfonds kan beamen dat dit salaris genoeg is voor een colonne aan mensen om in welvaart te kunnen leven tot hun duizendste levensjaar. Hier wordt de serie, die zich laat omschrijven als realitytelevisie annex autobiografische documentaire, onuitstaanbaar.

Hart had beter, hoewel zijn publicist dit hem waarschijnlijk ten sterkste afraadt, kunnen opbiechten dat hij een narcist is; dat hij zijn gezicht gaarne terugziet op de façades van hotels. Daarom rijst ook de vraag: gaat hij werkelijk een antwoord formuleren op de vraag waarom hij zich ooit manifesteerde als homofoob? In de eerste aflevering zien we hier in ieder geval niets van terug. Sterker nog: Kevin Hart: Don’t F**k This Up is een grote, ergerlijke reclamestunt voor Hart, en zijn commerciële partners. Zo komt sportmerk Nike te pas en te onpas in beeld. Het herinnert ons er evenwel aan dat Harts intenties misschien minder oprecht zijn dan gedacht, gedreven door inhaligheid.