Kavin Jay: Everybody Calm Down!: Spitsvondige voorstelling

‘Daar is ‘ie dan’, aldus de aankondiger, ‘de man wiens naam in de titel is verwerkt’. In de Maleisische hoofdstad Kuala Lumpur verschijnt Kavin Jay ten tonele. Hij draagt een T-shirt met een frappante opdruk: ‘Keep calm and let the chubby tattooed man handle it’. De 120 kilo zware komiek, met een glinsterende zwarte baard, heeft dan meteen de toon gezet. Zijn publiek bestaat voornamelijk uit jonge Maleisiërs en Singaporezen. Dat is uiteraard de premisse voor veel grappen over de cultuurverschillen tussen de twee landen. ‘Ik bestelde Singaporese nasi en zou daar een vleugje sambal bij krijgen. Maar wat bij mij werd geserveerd was slechts een rumoer.’

Jays spitsvondige voorstelling staat daarnaast vooral in het teken van zelfspot. ‘Ik zetel vanavond in een prachtig hotel, met heerlijke, pluizige handdoeken. Zo pluizig dat mijn koffer niet meer dicht wil.' Daarop vertelt Jay – een doorgewinterde vakman – over zijn optredens over de hele wereld: ‘In Maleisië ben ik corpulent, in Europa valt het mee, en in de Verenigde Staten ben ik medium.’ In zijn geboorteland was hij ook een tijdje op de radio te horen, en daar kreeg hij, zoals het Maleisisch gebruik betaamt, onomwonden kritiek op: ‘Op de radio klink je als een slank mens.’ Jay repliceert: ‘Wat dacht je dan? Dat dikke mensen praten als een aaneenschakeling van hartaanvallen?’

Over dik gesproken. Dikke terroristen bestaan niet, aldus de grappenmaker: ‘Hoe werkt dat? Dood aan Amerika, maar eerst naar de McDonalds?’ Tussendoor spreekt hij het publiek aan: ‘Jongens, het zijn slechts grappen.’ Waarop hij vervolgt: ‘Met al die zakenrollers in ons land is het onmogelijk om explosieven in je backpack te vervoeren. Voor je het weet, loopt iemand er mee weg.’ Jay weet na dit soort grappen telkens de overtreffende trap te vinden: ‘Krijgen vrouwelijke martelaren 72 mannelijke maagden? 72 premature ejaculaties? Dat is toch geen beloning!’ Op vakkundige en verfrissende wijze fileert de komiek alles wat mis is met de wereld.

Zijn eigen belevenissen zijn eveneens hilarisch. Zoals zijn observatie dat Maleisiërs in het Engels uitsluitend het meervoud gebruiken: ‘Een vriend had het over zijn favoriete animeserie. Dragons Balls. Maar ik dacht: dat is toch hentai?’ De voorstelling eindigt met een briljant stuk over hoe Jay in zijn jeugd ‘echt moest werken om zonder internet porno te vinden’. Dat was nogal een opgave, ten opzichte van de jongeren van nu. Tussendoor passeren geestige oneliners de revue: ‘Ik verloor mijn maagdelijkheid toen ik 17 was. Toen ik trouwde, vond ik het weer.’ De enige misstap die Jay begaat, is met een grap over Chinezen: ‘Waarom kijken ze porno van eind tot begin? Omdat de klant van de prostituee zijn geld terugkrijgt.’ Die grap behoort tot de categorie platgetreden paden.