Jung_E: weinig origineel scifi-spektakel

Het is 2194. De stijging van de zeespiegel heeft ernstige consequenties voor het leven op aarde. Aardbewoners vluchten en masse naar ‘schuilplaatsen’, gigantische ruimtekoloniën, tussen de aarde en de maan. Het duurt echter niet lang (en dat is misschien een beetje inherent aan de mens) voordat deze nieuwe woonplekken met elkaar in conflict komen. Zo beginnen koloniën 8, 12 en 13 de aarde en andere schuilplaatsen aan te vallen. Kortom, Jung_E is een bijzonder misantropische film. Hoewel filmmaker Yeon Sang-ho, bekend van Train to Busan (2016) de kijker ook hoop biedt, in de vorm van een krijger-robot genaamd Jung_E.

Jung_E is een androïde die is geproduceerd met de hersendata van een 35 jaar eerder overleden legerkapitein (Kim Hyun-joo). Haar dochter Yoon Seo-hyun (gespeeld door de vorig jaar plots overleden actrice Kang Soo-yeon, aan wie de film is opgedragen) maakt deel uit van het team dat deze hersentransplantatie uitvoert. Natuurlijk met als doel het equilibrium weer te herstellen. Daarnaast leidt de ingreep ook tot allerlei ethische dilemma’s die, naast de vele actiescènes die de film rijk is, eveneens worden besproken. Interessante thematiek, ware het niet dat andere films die veel beter belichten.

Dat is ook het probleem van Jung_E. De film oogt weinig oorspronkelijk. De androïde doet in esthetische zin denken aan I, Robot (2004); de verhaallijn aan Edge of Tomorrow (2014); de medische discussies aan RoboCop (1987). En dan is er het veelvuldig gebruik van CGI dat eerder een doorn in dan een lust voor het oog is. Het recent ook bij Netflix verschenen Warriors of Future lijdt daar ook aan. Alsof het een onhebbelijkheid is geworden voor filmmakers (en ja, het is goedkoper om met computers verhaalwerelden te creëren, dan met ouderwetse vaklui). Irritante CGI betoont zich opnieuw als een vervelende bioscoopbezoeker die je uit je ondergedompelde kijkervaring sleurt.