Jim Gaffigan: The Pale Tourist S01E01-02: tapas en donair

De geboren Amerikaan Jim Gaffigan trakteert de kijker in The Pale Tourist op niet een maar twee nieuwe specials. Een optreden in Canada én in Spanje. Wat volgt is een komische reis langs de lokale cuisine en een ietwat tenenkrommende trits aan grappen over clichés. De intro van de Canadese voorstelling begint met beelden van vet eten, vechtende ijsberen, vliegende ganzen, broodjes met Canadese ham en natuurlijk ijshockey. Waarop Gaffigan ten tonele het publiek adresseert: ‘Ik ben een gelukkig man, ik heb overal ter wereld opgetreden. Maar het beste publiek blijven Canadezen.’ De zaal juicht. Waarop Gaffigan vervolgt: ‘Ach, dat zeg ik natuurlijk in elk land waar ik optreed.’

De olijke komiek begint met seksueel getinte grappen (zo rijmt de hoofdstad van Saskatchewan – Regina – op vagina. Het lokale sportteam – nog zo’n smeuïge knipoog – heet ‘The Rough Riders’ en Regina heette voordien zogenaamd ‘een stapel erecties’). Totdat Gaffigan zoals gewoonlijk terechtkomt bij de eterij; de lokale keuken is een exponent van Canadese kleinburgerlijkheid. Immers: ze zijn goedgemanierd, geduldig en attent. Zeker ten opzichte van Amerikanen. En ze eten en masse donair (döner, maar dan op z’n Canadees) en poutin (friet met een lading vettigheden erop geparkeerd). Gaffigan bekent dat hij er diarree van krijgt, maar het kan hem niet deren.

Hij stelt zich voor dat de Canadezen ooit dachten: ‘Hé, laten we alles wat hartziekten veroorzaakt in onze gerechten stoppen, onze gezondheidszorg is toch gratis.’ Dan volgen nog plichtmatige grappen over de verschillen tussen goeddeels Engelstalig Ontario en goeddeels Franstalig Quebec – goh, wat hebben de Québécois toch prachtige scheldwoorden. Waarop een grap over Drake (een Canadese popster) volgt, die Gaffigan al lang en breed in zijn vorige sets had verwerkt. De tweede special, gefilmd in Barcelona, is van hetzelfde laken een pak. Denk aan een intro met stierenvechten, tapas en typisch Spaanstalige muziek. En een grap over het feit dat Amerikanen España ‘Spain’ noemen. Hoe onzinnig, toch?

Maar de Spanjaarden noemen Amerika of de Verenigde Staten ook gewoon Estados Unidos. Oftewel: zo opzienbarend is Gaffigans constatering dan ook weer niet. Misschien komt dat ook wel omdat hij zijn voorstellingen maakt voor fans, Amerikaanse fans in het bijzonder. Die hebben toch moeite met topografie en andere culturen, omdat ze weinig interesse hebben voor de wereld om hun heen. Precies daar had Gaffigan meer mee kunnen doen. In plaats van plichtmatige riedeltjes over de clichés van de culturen van Canada en Spanje. Voor Nederlanders – die naar verluidt toch iets meer kennis hebben van andere culturen – is The Pale Tourist dan ook misschien in negatieve zin iets teveel een feest der herkenning.