Interview met Winfried Baijens

Winfried Baijens is nog het best te vergelijken met de leren jurk van Annechien Steenhuizen’, schreef televisierecensente Angela de Jong. 

Ja, dat heb ik gelezen! Ik heb het naar Annechien gestuurd met de vraag: ‘Weet jij in godsnaam waarom ik jouw leren jurk ben?’

Volgens mij vond ze het leuk dat je je persoonlijkheid meeneemt in je manier van nieuwslezen. 

Dat vind ik wel een compliment. Het is aardig als je bij een nieuwslezer het gevoel hebt dat er nog een hele wereld achter zit. Dat vond ik heel leuk aan Eva Jinek, en dat heb ik ook bij Annechien en Rob Trip.

Toen je Rob Trip tijdens zijn ziekte verving, kreeg je lovende kritieken. Is hij ergens een beetje een sta in de weg voor jou? In de zin dat wanneer hij zou stoppen, jij meer zou mogen doen? 

Helemaal niet. Hij is echt de anchor van acht uur, en ik vind de rol die ik nu heb juist heel prettig. Ik krijg ook weleens de vraag of ik niet een talkshow wil presenteren en ik heb ook wel gesprekken gehad met andere omroepen, maar elke keer kom ik tot de conclusie: hoe kan ik leuker en diverser werk hebben dan hetgeen ik nu doe bij de NOS? Ik presenteer het Journaal, maar daarnaast heb ik de ruimte om ook een podcast over onderwerpen die me persoonlijk aangaan te maken, om regelmatig radio te doen en om de evenementen uitzendingen te presenteren waarvoor ik me moet verdiepen in onderwerpen als Indonesië, de Tweede Wereldoorlog en de Joodse Raad. Die luxe om zoveel verschillende dingen te doen, heb ik bij Op1 of als vaste anchor van het Achtuurjournaal niet. En hoe leuk die rol van anchor van acht uur ook is, het is toch zes dagen achter elkaar om acht uur in dezelfde ruimte hetzelfde doen. Maar als Rob vertrekt, wil ik het wel worden hoor, haha. Ik ben nu gelukkig met mijn huidige rol, maar op den duur wil ik die baan heel graag.

Ik begreep dat je daadwerkelijk gevraagd bent om Op1 te presenteren. Zeg je dan meteen ‘nee’?

Nee, ik heb daar nog wel gesprekken gehad. Maar het was al snel duidelijk dat de NOS niet mee zou werken aan een circulerend systeem van presentatoren, dus dan zou ik naar een andere omroep moeten gaan. En ik heb wel met andere omroepen gesproken, maar dan blijft toch de hele tijd de afweging gelden: hoe vaak ik ga ik dan naar huis in de overtuiging dat het goed is wat ik heb gedaan? Niet zo vaak als nu, denk ik.

Die wisselende rollen passen gewoon heel goed bij mij, dat was ook de reden waarom ik in het verleden steeds vrij snel bij mijn baantjes stopte. Na mijn stage bij Nova waarna ik presentator van het Jeugdjournaal en presentator NOS op 3 werd, ben ik bij de NOS gestopt om als freelancer van alles door elkaar te gaan doen. Die zwakte van mij, om in mijn leven te veel de hele tijd na een paar jaar te stoppen om weer wat anders te gaan doen, heb ik door de constructie waarin ik nu zit voor het eerst niet.

je stopte bij de NOS zei je: ‘Ik wil dat Journaal helemaal niet presenteren. Mijn kracht ligt niet in foutloos teksten lezen, maar juist bij een betrokken gesprek.’ Na acht jaar bij de NOS te zijn weggeweest, keerde je toch terug om het nieuws te presenteren.

Ik ben weggegaan omdat ik me meer wilde ontwikkelen en niet alleen maar in dat NOS-uniform bij het Journaal wilde blijven zitten. Maar juist doordat ik me in die jaren als freelancer een beetje ontwikkeld had, vonden ze me bij het Journaal weer interessant, en toen dacht ik: als ik het een beetje mag combineren met andere projecten, dan wil ik toch graag terugkomen. Ik miste het ook dat ik niet meer meedeed in het spel der dingen die ertoe doen. Maar ik ben nog steeds niet een nieuwslezer pur sang. Ik doe mijn best en dat gaat aardig, maar ik denk dat ik toch iets meer een verteller ben dan een perfecte nieuwslezer. Ik heb collega’s die veel beter zijn in tekstbehandeling en die fout- loos een hele uitzending doen. Niet dat ik de hele tijd loop te blunderen, maar van perfect nieuwslezen moet ik het niet per se hebben. Ik ben maar gestopt met bedenken dat het allemaal foutloos moet zijn. Ik ben nog steeds überkritisch, maar het zit me niet meer zo in de weg als vroeger. Toen zat ik tijdens de uitzending al in mijn hoofd een lijst te maken van alles wat ik niet goed deed. En als ik de uitzending uitkwam, was ik eerst een kwartier met eindredacteuren die lijst aan het doornemen. Dit was niet goed, dat was niet goed. Eigenlijk was de uitzending al verpest voordat ik nog maar klaar was, dus dat is best een negatieve mindset. En daar glimlach je je min of meer doorheen, maar dat is niet de lekkerste manier van een liveprogramma doen. Dus ik moest daar een nieuwe omgang in vinden.

Wat doe je nu als je merkt dat je iets fout doet?

Ik vergeet het sneller. Ik geniet meer van mezelf. Dat klinkt een beetje overdreven, maar ik vind dat inmiddels geen erge opmerking meer. Want je hebt het ook nodig om zo te denken. Zo’n programma presenteren is ook een beetje show, daar mogen af en toe wat relativering, grapjes en kleine prikmomentjes in zitten, maar om dat te durven moet je je ego wel wat ruimte laten innemen. En dat heeft bij mij tijd gekost. Ik ben van nature een oerverlegen jongen, en dat zit nog steeds in me.

Als kind durfde je in de klas niet op je stoel te gaan zitten, uit angst te veel ruimte in te nemen. Je miste lange tijd de basis sociale vaardigheden. Hoe is dat nu?

Ik heb nog altijd een licht basisongemak, maar dat heb ik nu maar omarmd, haha. Het leven gaat vooral om het omarmen van je mindere punten, denk ik. Ik ben bijvoorbeeld helemaal geen Sander Schimmelpenninck omdat ik te veel twijfel. Dat maakt mij een slechte opiniemaker. Dus ik omarm mijn twijfel nu maar.

Lees verder in de VARAgids 11 vanaf bladzijde 8.