Interview met Tineke de Nooij

80, dat haal ik nooit,' dacht ze. Intussen heeft dj en oud-tv-presentator toch echt die leeftijd bereikt en denkt ze aan reizen en vooral ook aan blijven werken.

Sommige gewoonten blijven met het klimmen der jaren. Zo blijkt Tineke de Nooij, net 80, nog altijd gezegend met de oud-Hollandse recht-voor-zijn-raap-instelling die zij al zes decennia als dj door de speakers perst. ‘Kom binnen, maar let niet op de klerezooi, ik had geen zin me rot te haasten om op te ruimen,’ zegt zij bij de deuropening van haar bungalow Woodstock over een toch redelijk geordende stapel op het aanrecht.

Ze woont hier 23 jaar, nu samen met katten Mac – een halve Balinees – en Silly en twee aanloop poezen die ook vinden dat ze recht hebben om door het speciale luikje naar binnen te komen. De Nooij over haar huisgenoten: ‘Soms lijkt de bovenverdieping een grote kattenmand. Daarom ga ik de boel daar nu afschermen. Ik heb geen zin in teken in mijn bed.’
Gevraagd naar de Media Oeuvre Award 2021, die zij begin deze maand kreeg, wijst ze de plaats waar ze haar andere prij-zen bewaart: op de wc. Het staat er vol. De Tineke Trofee, de Marconi Award, de Koos Alberts Award, de Zilveren Reissmicrofoon. En o ja: ze is ook nog Opperkabouter van het Baarnse Bos. Met zelfspot: ‘Daar laat ik mij niet meer zien in mijn scootmobiel. Had ik net aangeschaft voor een prikkie. Ik leek wel een bezienswaardigheid met dat ding. Ik bleef maar zwaaien, alsof ik de koningin was.’

Over haar meest recente trofee: ‘Heel bijzonder. En een symbool dat ik wat heb betekend in het vak. Ik vind ook wel dat ik die prijs verdien. Ik heb de grote tijd meegemaakt, de opkomst van live tv. De verandering van nette omroep met brave radio-orkesten, Ria Valk en The Blue Diamonds naar commerciële zenders met Engelstalige pop: The Shoes, The Motions, Ekseption, Cuby + Blizzards. Met Veronica en later Noordzee hebben wij die transformatie met een rotgang ingezet. Aan de andere kant maak ik mij geen illusie: jongeren moeten googlen wie ik ben,’, aldus De Nooij die nu op zaterdag namens Omroep MAX achter de microfoon van Radio 5 zit.

Ze maakt daarnaast podcasts, die ze zelf monteert, en schrijft columns. Tineke de Nooij, gehuld in pak van panterprint met bijpassende sneakers, is scherp. Een bron van energie. Vooral mentaal en verbaal. Want fysiek eist de tijd wel zijn tol. ‘Ik heb al langer een versleten rug. Elke stap die ik zet doet pijn. Ik ken het advies: ouderen moeten bewegen. Dan voel ik me schuldig. Want het is voor mij al heel wat wanneer ik de post uit de brievenbus buiten haal. Ik heb van alles geprobeerd. Een nieuwe heup, operaties, injecties. Niets helpt. Dus ik doe er niks meer aan. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin in dit onderwerp. Dat zijn van die vervelende gesprekken die je vaak hebt met mensen boven de 70. Over hun kwalen. Ja, daaag, denk ik dan. Boeiend. Het is nu eenmaal zo. Iedereen heeft wel wat, accepteer het op die leeftijd.’

Is het leuk om 80 te worden? Mijn kinderen en kleinkinderen hadden prachtige muziek voor me gemaakt. Daarna had een vriendin geregeld dat we samen met een boot de Loosdrechtse Plassen op konden. Daar voel ik me gelukkig, daar kom ik vandaan. Met een grote bel koude wijn zaten we op het achterdek en de dag daarna hebben we geluncht op het terras met nog een andere vriendin. Heerlijk, ik heb me kapot gelachen. Maar op sommige momenten is 80 worden bepaald niet leuk, nee. Het allervervelendst: constant met je neus op het feit te worden gedrukt dat het elk moment afgelopen kan zijn. Daar had ik nooit rekening mee gehouden. Ten eerste dacht ik: 80, dat haal ik nooit. Dan ben je in de buurt van dat getal en dan komt corona. Hoewel ouderen constant een ontzettende angst is aangepraat, ben ik niet bang voor het virus. Ik denk dat ik een goed immuunsysteem heb. Toch vond ik dat ik hier thuis de boel moest gaan uitmesten.

Vanwaar die opruimwoede? Het zal me maar gebeuren: dood neervallen met bomvolle kasten en dozen. Ik wil mijn nabestaanden die klerezooi besparen. Ik bedoel: mijn man Peet was meerdere keren getrouwd en ik heb er ook meer dan een huwelijk op zitten. Ik heb zelf twee dochters gebaard, ik heb pleegkinderen, Peet heeft drie zoons en er is een troep volwassen kleinkinderen. Zie je het voor je: dat zij allemaal worden geconfronteerd met boeken en toestanden en foto’s waarvan ze niet eens kunnen thuisbrengen wat het is of wie er op staan? Bovendien: we hebben ook allemaal te veel spullen. Samen met een nichtje dat heeft doorgeleerd voor organizer heb ik daarom de boel gesorteerd. Al mijn cd’s weggedaan, door kledingkasten gegaan. Peets werkkamer ontruimd, dat was pijnlijk.

Hij is 2,5 jaar geleden overleden, hoe kijk je nu naar het leven? We waren 30 jaar samen. Hij is 2,5 jaar geleden doodgegaan, maar ik was hem al meer dan dertien jaar kwijt. Na zijn herseninfarct in 2004, kreeg hij nog een beroerte en nog een. Sinds 2010 zat hij in een tehuis. Toen was hij allang mijn echtgenoot niet meer. De laatste jaren ging ik hem nog maar een of twee keer per week opzoeken. Meer kon ik niet aan. Er zit niet een man die zegt: hé hallo, fijn dat je er bent. Hij wist niet meer wie ik was. Hoewel ik eraan wende, vond ik dat toch afschuwelijk. Ik kwam er niet voor de gezelligheid. Ik vind het enorm bewonderenswaardig dat mannen en vrouwen dag in dag uit hun partners in die omstandigheden blijven opzoeken. Maar ja sommigen krijgen een functie, een soort dagbesteding of zelfs bestaansrecht op zo’n afdeling. Koffie schenken, anderen steunen. Goddank had ik mijn werk. Dat was mijn redding. Daardoor was ik verplicht iets aan mezelf te doen. Want wat was ik destijds ongelukkig, de slechtste periode uit mijn leven. Als ik mezelf nu op foto’s terugzie, besef ik: ik was 20, 30 kilo zwaarder. Ik had verwacht dat ik verdrietiger zou zijn, maar het was een opluchting toen hij overleed. En het mooie is dat langzaam de goede herinneringen terugkomen. Die waren ver naar achter geduwd. Heel gek: pas een jaar geleden kon ik huilen. De zanger Peter Douglas stuurde me Peets favoriete lied ‘A nightingale sang in Berkeley Square’ in de versie van Frank Sinatra. Ik luisterde ernaar en er ging een knop om. Ik moest vreselijk huilen en werd tegelijkertijd kwaad op Peet. Om al die waardeloze jaren dat we elkaar niet meer konden bereiken, om de machteloosheid. Ik heb dat nummer daarna nooit meer gedraaid.

Lees verder in VARAgids 21 vanaf pagina 8.