Interview met Stef Bieman

Dit gesprek vindt telefonisch plaats, want jij woont met jouw gezin in de Spaanse stad Sevilla. Beschrijf eens hoe je er nu bij zit.

Ik ben nu in mijn kantoortje aan huis. We wonen intussen vijf jaar in Spanje, eerst in een dorpje in Andalusië en onlangs zijn we naar de grote stad verhuisd, naar een appartement in de erg leuke wijk Triana. Onze kinderen zijn inmiddels wat ouder en voor hen is de levendigheid van de stad toch fijner.

Oorspronkelijk kom je uit de Nijmeegse wijk Bottendaal, ook een behoorlijk levendige plek.

Ja, een bijzondere wijk, waar er bewust voor was gekozen om allochtone gezinnen tussen de Nederlandse gezinnen te plaat- sen. Veel van mijn klasgenoten waren Turks en Marokkaans; als Hollanders waren we in mijn klas in de minderheid. Er was een gro- te onderlinge geborgenheid een saamhorigheid. Al mijn alloch- toonse vriendjes van toen zijn goed terechtgekomen. Tv-maker Sinan Can komt er ook vandaan en hij was al net zo verknocht aan de wijk als ik.

Waarom lukte de integratie in Bottendaal wel?

In veel grote steden wonen migranten vaak bij elkaar gestopt in buitenwijken, met alle problemen van dien. In de sociologie heet het ‘mimeti- sche begeerte’, het verlangen om te begeren wat een ander heeft. Als je wordt opgesloten in een banlieue of probleemwijk kun je gaan lijden aan ‘gefnuikte mime- tische begeerte’. Ik denk dat dat de reden is dat veel immigranten en allochtonen gefrustreerd raken. In Bottendaal was er veel meer gelijkheid.

Uit wat voor milieu kom je?

Mijn vader was journalist, activist en pedagoog en mijn moeder is altijd personeelsmanager geweest. Ze gingen scheiden toen ik jong was, maar dat ging heel liefdevol. Ik groeide op in een soort wooncommune. De buren van mijn ouders waren tevens hun beste vrienden en hadden vergelijkbare ideeën over opvoeding. Mijn buurmeisjes waren als zussen van me. Onze ouders verdeelden alle taken en voedden ons met z’n vieren 

op. Zo konden onze moeders ook gaan werken, terwijl de vaders minder gingen werken, al werden ze dan wel door hun collega’s voor mietje uitgemaakt. Het waren de eerste stappen naar emancipatie.

Je ouders waren hippie-achtig en activistisch. Hoe zet je je als puber af tegen een vrije opvoe- ding?

Ik was een erg alternatieve puber met paarse legerkistjes en ik ging om met excentrieke mensen. Dat vonden ze thuis alleen maar leuk, dus het was niet echt afzetten. Wel heb ik me een tijdje tegen mijn moeder verzet, over dat ze dan niet goed Engels sprak, maar daar kreeg ik zo’n ontzettende spijt van. Mijn moeder is zo warm en sociaal, die verdiende dat niet. Er was niet heel veel strijd bij ons thuis, dat heeft er denk ik mee 

te maken dat mijn ouders kozen voor het co-ouderschap. Als je om de week bij je ouders bent, ligt de focus meer op wat er leuk is dan wat er niet leuk is. Ik herinner me geen heftige conflicten. Mijn moeder zei vaak over onze opvoeding: ‘Ik maak me geen zorgen, zo lang ze maar in leven blijven.’

Wat wilde je worden als puber?

Heel lang heb ik gedacht dat ik bakker wilde worden, tot ik op de havo een erg leuke leraar Neder- landse kreeg. Mijn vader zei dat als ik Nederlands zou gaan studeren ik waarschijnlijk leraar zou worden. Dat trok me toch minder. 

Hij stelde voor om journalistiek te doen. Nu leek het me geweldig om te schrijven, dus ik volgde zijn advies op. In Utrecht maakte ik kennis met eensgezinde studiegenoten, al snel vormden we een hechte groep die tot op de dag van vandaag bestaat. Mijn beste vrienden van toen zijn nog steeds mijn beste vrienden.

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 21.