Interview met Shahine El-Hamus

‘Of ik ervaring heb met toeval?’ Shahine El-Hamus valt even stil. Het is misschien een beetje een met de deur in huis vallen-vraag, eentje die je totaal niet verwacht als je weet dat de reden voor het interview de nieuwe serie is waarin je de hoofdrol speelt. Maar van El-Hamus weten we van het programma De vloer op dat hij een improvisatietalent par excellence is, dus dat hij vast wel met iets aardigs komt. ‘Toeval…’ hij laat het woord nog eens over zijn tong rollen. Om tijd te winnen misschien. ‘Bij dat woord moet ik denken aan dingen die je zomaar overkomen. Ik weet niet of ik helemaal geloof in toeval. Ik ben opgevoed met het idee – en dat was niet zozeer een religieuze kwestie, maar een diep geloof – dat alles met een reden gebeurt. En ik geloof heel erg in het ‘into existence’ brengen: dingen uitspreken, waarmee je het toeval afdwingt.’ En weer volgt een stilte, alsof hij nog niet helemaal tevreden is met z’n antwoord.

Het zal in ieder geval geen toeval zijn geweest dat je bent gaan acteren. Zeker niet! Er zijn meerdere dingen die daarvoor hebben gezorgd. Op de eerste plaats natuurlijk opgroeien in een gezin waarin iedereen iets met theater doet; mijn vader, mijn moeder, mijn broer en mijn zus. Ik was de jongste, een kleine stuiterbal en het entertainen van anderen zat er al heel vroeg in. Vooral de anderen aan het lachen maken, dat was mijn hoogste doel aan de keukentafel.

Waarom juist de lachers op je hand willen hebben, denk je? Ik weet het niet. Er was liefde en aandacht in overvloed thuis, maar ik wilde me wel graag bewijzen en ik wilde gezien worden. Misschien had ik toch stiekem het idee dat ik harder moest vechten als niet helemaal wit kindje. Die bewijsdrang is met het ouder worden gezakt maar the urge, de drang om me zo te uiten, is hetzelfde gebleven.

Shahine El-Hamus is de zoon van een Egyptische vader, acteur en theatermaker Sabri Saad El-Hamus, en een Nederlandse moeder, actrice en schrijfster Lisa de Rooy. Zijn oudere broer Shady en zus Ashgan werken eveneens als uitvoerend kunstenaars: Shady is scenarioschrijver en regisseur en Ashgan scenarioschrijver en columnist. Shahine begon al jong met acteren, vanaf 11-jarige leeftijd had hij al kleine rolletjes in films en televisie, om in 2016 zijn officiële debuut te maken in A’dam en E.V.A, de door Robert Alberdingk Thijm geschreven serie. Veertien was hij toen hij daarmee begon. Daarna speelde hij de hoofdrol in De belofte van Pisa, de op de bestseller van Mano Bouzamour gebaseerde film over een jongen die zich ontworstelt aan zijn Marokkaanse milieu. El-Hamus won voor de rol in 2020 een Gouden Kalf op het Nederlands Filmfestival. Nu speelt hij de hoofdrol in Bestseller boy, een serie gebaseerd op Bouzamours gelijknamige tweede boek.

Waarom een serie, denk jij? Die vraag zou je eigenlijk aan de scenarist moeten stellen, maar als ik hem zelf moet beantwoorden denk ik dat het verhaal zich meer leende voor een langere spanningsboog. En wat zeker mee zal hebben gespeeld is dat er een Amerikaanse producent bij betrokken was; CBS gaat de serie uitzenden op hun streamingdiensten.

Waar gaat Bestseller boy over? Over een Amsterdamse jongen die een boek schrijft. Eerst de harde weg ernaartoe, het afgewezen en uitgelachen worden. Maar dan komt het boek toch uit en wordt het een bestseller, waarna het succes hem naar het hoofd stijgt. Het groeien van zijn ego gaat ongeveer gelijk op met de cijfers van de verkoop van zijn boek. Hij duikt helemaal in zijn nieuwe leven, verwaarloost en verloochent familie en vrienden en ook zichzelf. Maar dan keert alles zich om en draait het om de weg om zichzelf terug te vinden. Dat duurt een tijdje, hij gaat onder meer naar Marokko, waar zijn ouders vandaan komen en waar hij zichzelf beter leert kennen. Naast die zoektocht van de hoofdpersoon gaat Bestseller boy over de liefde voor literatuur, taal en boeken en over het vertellen van verhalen.

Wat een kant-en-klare elevator pitch! Ja hè? Het is makkelijker te beantwoorden dan een vraag over toeval.

Was het, om dat woord er nog maar een keer in te gooien, eigenlijk toeval dat je wederom de hoofdrol in een boekadaptatie van Mano Bouzamour zou spelen? Nee geen toeval, weer geen toeval. Van tevoren twijfelde ik wel even om nog een keer de hoofdrol te spelen in een boek - verfilming van dezelfde schrijver, met dezelfde regisseur. Het kan gezien worden als een vervolg, een deel 2. Toch heb ik auditie gedaan en ik ben achteraf gezien alleen maar heel erg blij. Het is totaal anders geworden dan De belofte van Pisa.

Ik las in de Volkskrant een stuk van Mano Bouzamour dat hij jou voor het eerst had ontmoet toen hij een toneelcursus volgde bij jouw moeder en jij als jongetje van 8 of 9 met haar mee was. Kun jij je dat nog herinneren? Niet dat ik hem ontmoette, maar ik weet nog wel heel goed dat mijn moeder lessen gaf. Dat was bij de DNA, de Nieuwe Amsterdam, die destijds nog een theatervooropleiding verzorgde. Die opleiding bestaat helaas niet meer. Daar hebben goede mensen gezeten. En ik weet dat toen bij mij het kwartje viel dat ik dat ook wilde doen later.

Lees verder in de VARAgids 48 vanaf bladzijde 11.